ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όσο περισσότερο αναπτύσσεται η γνώση γύρω από τις υπηρεσίες ειδικής αγωγής αλλά και οι διαγνώσεις που λαμβάνουν παιδιά και ενήλικες, τόσο ακούγονται φράσεις που έρχονται κόντρα σε αυτά. 

«Δεν έχει πρόβλημα στην ομιλία του, καλέ, απλά βαριέται αυτό το παιδί. Μέχρι και να φάει βαριέται»

Μια συμπεριφορά μπορεί να μεταφραστεί με πολλούς τρόπους και όταν ένας άνθρωπος νιώθει ασφάλεια με την εξήγησή του είναι δύσκολο αυτή να αλλάξει. Ναι, ένα παιδί μπορεί να δείχνει ότι βαριέται, είναι όμως μόνο αυτό; Και αν ξεπεραστεί αυτή η ¨φάση¨ σε τι θα μετουσιωθεί η συμπεριφορά αυτή;

«Εμείς στην εποχή μας δεν είχαμε αυτισμούς και δυσλεξίες»

Εδώ η απάντηση είναι απλή! Κληρονομικότητα! Σίγουρα δεν υπήρχε στο κοινό νου ότι ένας άνθρωπος λίγο ¨περίεργος¨ για τη κοινωνία, λίγο διαφορετικός στη συμπεριφορά του από τους άλλους μπορεί να έχει κάποια διάγνωση. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι άνθρωποι ήταν λειτουργικοί με βάση τα κοινωνικά πρότυπα, όπως το να ¨καταφέρουν¨ να παντρευτούν και να έχουν μια δουλειά.

Photo by Siora Photography on Unsplash

«Τώρα το βρήκατε με τa κέντρα ειδικών θεραπειών και κάνετε μεγάλη μπίζνα»

Η αλήθεια είναι πως οι ειδικές θεραπείες και η ειδική εκπαίδευση είναι επαγγέλματα τα οποία χρειάζεται να πληρωθούν για να ζήσουν οι άνθρωποι που τα κάνουν. Το κόστος μπορεί να διαμορφώνεται από τις συνθήκες εργασίας και κατάρτισης ενός επαγγελματία, τις οικονομικές συνθήκες της χώρας και την όποια βοήθεια δίνει προς τους ασφαλισμένους το κράτος. Όπως σε κάθε επάγγελμα έτσι και σε αυτή τη κατηγορία δεν είναι όλα ρόδινα και δε ταιριάζουν όλοι οι επιχειρηματίες με όλες τις οικογένειες. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης των ειδικών. Δεν ακυρώνεται η προσφορά στη ποιότητα ζωής των ανθρώπων επειδή αυτή υπόκειται σε επιχειρηματικό πλαίσιο.

• Τελικά τί ενοχλεί περισσότερο; Το ότι αναπτύχθηκε κάτι ¨καινούριο¨ ή ότι τελικά υπάρχει η διαφορετικότητα και με τη βούλα πλέον;