ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όσο περισσότερο αναπτύσσεται η γνώση γύρω από τις υπηρεσίες ειδικής αγωγής αλλά και οι διαγνώσεις που λαμβάνουν παιδιά και ενήλικες, τόσο ακούγονται φράσεις που έρχονται κόντρα σε αυτά. 

«Βάλε το τιμωρία και θα σου πω εγώ μετά αν θα το ξανακάνει! Τίποτα δεν έχει!»

Παλιότερα ήταν συχνή και δημοφιλής η τεχνική του: «όπου δε πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος!». Εγώ ράβδο θα ονομάσω τόσο τη σωματική όσο και τη φραστική επίθεση που δέχεται ένα παιδί. Μπορεί όντως να έχει ένα επιφανειακό αποτέλεσμα και το παιδί να κάθεται ήσυχο και να μη κάνει ζημιές. Το όποιο αποτέλεσμα φυσικά έχει δημιουργηθεί από φόβο και όχι από σεβασμό. Ειδικότερα, εάν ένα παιδί έχει λάβει διάγνωση αναπτυξιακού χαρακτήρα, οι γονείς θα χρειάζεται να ακολουθήσουν συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές από τη διεπιστημονική ομάδα και όχι μια αναχρονιστική συμβουλή. Εξάλλου ένα φοβισμένο παιδί είναι ένα μηδενισμένο παιδί!

Photo by Hunter Johnson on Unsplash

«Πήγαινέ το σε ένα ειδικό σχολείο και θα είναι μια χαρά»

Πλέον υπάρχουν αρκετές δομές εξειδικευμένες στην εκπαίδευση και τη κοινωνικοποίηση των Ατόμων με Αναπηρία και θεωρείται ως κάτι θετικό στο άκουσμά του. Είναι όμως εξ΄ ολοκλήρου; Πως προετοιμάζονται οι άνθρωποι αυτοί στο να ζήσουν και να εργαστούν εκτός δομών; Πως προετοιμάζεται η υπόλοιπη κοινωνία στο να συμβιώσει μαζί τους; Πώς προωθείται η συμπερίληψη των ΑμεΑ όταν αυτοί βρίσκονται απομονωμένοι σε δομές που καλύπτουν κατάλληλα τις ανάγκες διαβίωσης και εκτός δομών υπάρχει ελάχιστη πρόληψη για αντίστοιχη κάλυψη αναγκών; Πως γίνεται να κρίνεται πως οι ανάγκες ενός ανθρώπου στις υπηρεσίες υγείας, τη μετακίνηση, την εκπαίδευση και τη ψυχαγωγία είναι ειδικές και αυτός ο άνθρωπος εν τέλει να είναι μια χαρά;