ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων μηνών και ερχόμενη καθημερινά σε επαφή με μητέρες υπέροχων παιδιών, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις ιστορίες δύο εξ αυτών σχετικά με τη διάγνωση και αποδοχή των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που έχουν τα παιδιά τους. 

Από την αναγνώριση στην αποδοχή… Πώς το αντιλήφθηκαν και το αντιμετώπισαν; Αποτελεί ταμπού γι’ αυτές ή το θεωρούν μια πρόκληση για να εξελιχθούν και να γίνουν ακόμα καλύτερες; 

Ας τις διαβάσουμε και ας παραδειγματιστούμε από όλες τις γυναίκες  που παλεύουν για τα παιδιά τους και στέκονται βράχοι δίπλα τους…

«Είμαι μητέρα ενός παιδιού με μαθησιακές δυσκολίες με διάγνωση δυσλεξία και δυσαριθμησία. Τα πρώτα χρόνια μέχρι και τη γ’ δημοτικού, η μελέτη γινόταν σχετικά εύκολα και σε λογικά χρονικά πλαίσια. Παρατηρούσα μια δυσαναγνωσία και η προπαίδεια ήταν ένας μικρός βραχνάς, όμως οι επιδόσεις της ήταν άριστες και η δασκάλα με διαβεβαίωνε πως όλα ήταν καλά. Στη δ’ δημοτικού η αλλαγή ήταν μεγάλη και η μελέτη στο σπίτι ατελείωτη. Να σημειώσω βέβαια, εδώ, πως καθ’ όλη τη διάρκεια του δημοτικού διαβάζαμε μαζί οπότε είχα πλήρη εικόνα της κατάστασης. Η έννοια του χρόνου δεν υπήρχε, ξυπνούσε ξημερώματα για επανάληψη, δεν μπορούσε να οργανώσει το διάβασμά της , κουραζόταν πολύ και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάνει την πίστη στον εαυτό της. Τότε ήταν που ζήτησα και τη γνώμη των ειδικών. Μετά την αξιολόγησή της μπήκε σε πρόγραμμα στήριξης όπου μας εξήγησαν πως αυτές οι δυσκολίες ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι της ζωής της και θα μάθει να τις διαχειρίζεται. Η ανακούφιση για μένα ήταν μεγάλη γιατί πλέον ξέραμε πως θα μπορούσε να καλυτερέψει η καθημερινότητά της. Με τη σημαντική βοήθεια των ειδικών, το καθημερινό διάβασμα και το πείσμα της φτάσαμε στο σήμερα που είναι μια πρωτοετής φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της πρώτης της επιλογής. Ταμπού για εμένα δεν αποτέλεσε ποτέ η δυσκολία του παιδιού μου… ο σύζυγος μόνο το αποδέχτηκε πιο δύσκολα. Το προσπεράσαμε, όμως, και θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά και στους γονείς που παλεύουν καθημερινά με τις δυσκολίες είτε αυτές είναι μαθησιακές είτε κάποια αναπηρία για να κερδίσουν ένα καλύτερο αύριο για τη ζωή τους!»

«Είμαι μητέρα 3 ανήλικων παιδιών ηλικίας  14,10 και 8 ετών. Ο 10χρονος γιος μου διαγνώστηκε αυτιστικός με σύνδρομο Asperger γύρω στα 5 έτη. Μέχρι τότε δεν ήμασταν εφησυχασμένοι, το αντίθετο μάλιστα ήμασταν πολύ θορυβημένοι γιατί δεν μιλούσε. Συγκεκριμένα, όταν ήταν 1.5 ετών και ενώ είχε ερεθίσματα, δεν ανταποκρινόταν ούτε στο όνομά του. Συμβουλευτήκαμε εργοθεραπευτές και λογοθεραπευτές, οι οποίοι μας είπαν πως μετά τα 2.5 έτη θα ασχοληθούμε με αυτό το κομμάτι. Στα 2.5 έτη, λοιπόν, ξεκινήσαμε τις πρώτες λογοθεραπείες, μας παρέπεμψαν σε αναπτυξιολόγους, αλλάξαμε αρκετούς και όλοι μας έλεγαν πως είχε μια καθυστέρηση λόγου, έτσι το ονόμαζαν, δεν έβρισκαν τίποτα άλλο, ουσιαστικά κανείς δεν έπαιρνε την ευθύνη να μας πει ότι ήταν αυτιστικός. Όσο μεγάλωνε τόσο χειροτέρευε η αλαλία του, έπαιρνε μόνο σωματική και όχι πνευματική ανάπτυξη. Ένα χρόνο πριν την παραπομπή μας σε ειδικό αναπτυξιολόγο που ασχολείται αποκλειστικά με τα αυτιστικά άτομα, όντας ο ίδιος αυτιστικός, και επειδή αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να μου λένε όλοι ότι υπάρχει απλή καθυστέρηση λόγου ενώ το παιδί μου δεν αντιλαμβάνεται απλές βασικές έννοιες, έψαξα και βρήκα μόνη μου πως το παιδί μου ήταν αυτιστικό μέσω ενός διαδικτυακού τεστ από ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Τότε ήρθε η συνειδητοποίηση και η αποδοχή της κατάστασης από εμένα, ενώ ο σύζυγός μου το αποδέχτηκε 6 μήνες αργότερα. Μαζί, λοιπόν, ενωμένοι σαν γροθιά για το παιδί μας, το στηρίζουμε, παίρνουμε δύναμη από εκείνο, αναγνωρίσαμε τις διαφορετικές του ανάγκες και προχωράμε όλοι μαζί. Σήμερα, ο γιος μας φοιτά στη ε’ δημοτικού και είναι ένας πολύ καλός μαθητής! Ένα αυτιστικό παιδί  σε κάνει καλύτερο, σε κάνει να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου. Δεν είναι κάτι τρομερό αυτό που συμβαίνει στη ζωή σας, κάτι το οποίο πρέπει να κρύβετε, μην φοβάστε. Τα αυτιστικά άτομα χρειάζονται  στήριξη και κατανόηση των αναγκών τους, όπως άλλωστε όλοι οι άνθρωποι. Κάθε άνθρωπος πρέπει να παίρνει δύναμη από αυτά που ξέρει και μπορεί και σε κάθε δυσκολία να μην το βάζει κάτω, να συνεχίζει να κάνει ότι καλύτερο μπορεί.»

ΜΗΤΕΡΕΣ, Κωνσταντίνα και Αφροδίτη, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την κατάθεση ψυχής, να προσθέσω πως όλοι οι γονείς  που μεγαλώνουν με σεβασμό, αγάπη και φροντίδα τα παιδιά τους είναι αξιέπαινοι και μακάρι να υπήρχαν μόνο αυτοί ώστε να μην υποφέρει κανένα παιδάκι! Σίγουρα το να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, είναι όμως το πιο όμορφο και είναι υποχρέωση όλων να μιλούν όταν γίνονται μάρτυρες άσχημων καταστάσεων.

Οι  ιστορίες συνεχίζονται…