ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όπως σας υποσχέθηκα, οι ιστορίες των μαμάδων με τα υπέροχα παιδιά συνεχίζονται… Ας διαβάσουμε, λοιπόν, τις ιστορίες δύο εξ αυτών που ταλαιπωρήθηκαν πολύ για να αποκτήσουν τα παιδιά τους αλλά πάλεψαν και παλεύουν μαζί τους για ένα υπέροχο αύριο… 

Από την αναγνώριση στην αποδοχή… Πώς το αντιλήφθηκαν και το αντιμετώπισαν; Αποτελεί ταμπού γι’ αυτές ή το θεωρούν μια πρόκληση για να εξελιχθούν και να γίνουν ακόμα καλύτερες; 

«Έχοντας χάσει ήδη δύο παιδιά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και με τις πιθανότητες να μην είναι υπέρ μας, καταφέραμε να αποκτήσουμε δύο υπέροχες κόρες με διαφορά 2 ετών. Τα πρώτα χρόνια στο σχολείο ήταν σχετικά εύκολα, παρόλο που εμείς δεν μπορούσαμε να τις βοηθήσουμε, καθώς δεν γνωρίζαμε καλά τη γλώσσα. Όταν η μεγάλη μας κόρη έφτασε στην β’ δημοτικού, είχε ένα ατύχημα και έπρεπε να μείνει στο σπίτι για ένα μικρό διάστημα. Η δασκάλα ήταν πολύ πρόθυμη, ερχόταν κάθε μεσημέρι στο σπίτι μας και την βοηθούσε με τα μαθήματα. Εκείνο το διάστημα, μπόρεσε να γνωρίσει καλύτερα το κορίτσι μας και μας ενημέρωσε πως ήταν ένα πολύ έξυπνο παιδί, γεγονός που δεν το είχε αντιληφθεί μέσα στην τάξη επειδή ήταν πάντα ντροπαλή και δεν συμμετείχε στο μάθημα. Όσο μεγάλωνε, δυσκολευόταν πολύ στην ανάγνωση και στην έκφραση των σκέψεών της, αλλά όλοι έλεγαν πως ήταν θέμα χαρακτήρα. Στην ε’ δημοτικού, μια νέα δασκάλα εξειδικευμένη στην ειδική αγωγή, που ήρθε στο σχολείο, μας ενημέρωσε πως καλό θα ήταν το παιδί να σταλεί για αξιολόγηση, ώστε να τη βοηθήσουμε με τα κατάλληλα μέσα. Εμείς δεν γνωρίζαμε τίποτα από αυτά που μας έλεγε, το μόνο που θέλαμε ήταν να βοηθήσουμε το παιδί μας και ακολουθήσαμε τις οδηγίες που μας έδωσαν. Μετά από 2 περίπου χρόνια, φτάνοντας στο γυμνάσιο, η μεγάλη μας κόρη ήταν ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες με διάγνωση Δυσλεξία και Δυσαριθμησία, βοηθήθηκε πολύ από εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής και σήμερα είναι τελειόφοιτη φοιτήτρια πανεπιστημίου Οικονομικών Σπουδών. Γνωρίζοντας, πλέον, τι έπρεπε να κάνουμε, ζητήσαμε να αξιολογηθεί και η μικρότερη κόρη μας εγκαίρως, καθώς τα σημάδια ήταν πιο έντονα και οι δυσκολίες φάνηκαν από μικρότερη ηλικία. Με ανάλογη διάγνωση και βοήθεια, καμαρώνουμε κι εκείνη ως φοιτήτρια του πανεπιστημίου στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων. Είμαστε μια οικογένεια προσφύγων που ήρθε στην Ελλάδα για ένα καλύτερο αύριο, δεν γνωρίζαμε τη γλώσσα αλλά εμπιστευτήκαμε τους δασκάλους των παιδιών μας και σταθήκαμε δίπλα τους, όπως μπορούσαμε,  για να πετύχουν τα όνειρά τους».

«Είμαι μητέρα 2 ενήλικων παιδιών, ενός κοριτσιού 26 και ενός αγοριού 24 ετών, που απέκτησα με μεγάλη δυσκολία και έχω μια δεμένη και υπέροχη οικογένεια. Το αγόρι μας γεννήθηκε δίδυμο αλλά ο αδερφός του δεν τα κατάφερε στη γέννα… αυτό μας στοίχισε πολύ αλλά η μοίρα μας επιφύλασσε μια ακόμα δυσάρεστη έκπληξη. Σε ηλικία 3 ετών, το αγόρι μας διαγνώστηκε με όγκο στο κεφάλι και έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα. Ο όγκος αφαιρέθηκε, όμως είχε ήδη επηρεάσει κάποια εγκεφαλικά νεύρα, με αποτέλεσμα να έχει μερική παράλυση στην αριστερή του πλευρά και προβλήματα ομιλίας. Ήρθαμε, λοιπόν, αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, την αναπηρία του αγοριού μας, την οποία αναγνωρίσαμε και μετατρέψαμε σε δύναμη. Ξεκινήσαμε λογοθεραπείες, εργοθεραπείες, φυσιοθεραπείες και ό, τι άλλο χρειαζόταν για να τον βοηθήσουμε. Οι δυσκολίες ήταν πολλές αλλά δεν το βάλαμε κάτω και παλέψαμε με όλα τα μέσα. Στο σχολείο, όλοι μας έλεγαν πόσο έξυπνος ήταν και πως πρέπει να ακολουθήσει σπουδές πληροφορικής. Διέπρεψε σε πολλούς μαθηματικούς διαγωνισμούς και όσο μεγάλωνε, η ομιλία του βελτιωνόταν ολοένα και περισσότερο. Δυστυχώς, βέβαια, έπεσε πολλές φορές θύμα bullying ως παιδί και ως ενήλικας αλλά αυτό τον έκανε δυνατότερο και δεν τον πτόησε στον αγώνα που δίνει καθημερινά. Σήμερα, είναι πτυχιούχος  Πληροφορικής και εργάζεται ως προγραμματιστής στον Δήμο μας, μέσω προγράμματος για άτομα ΑμΕΑ. Ως μητέρα του, φοβάμαι ακόμα πολύ για το μέλλον του, παρόλο που του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Ο σύζυγός μου είναι πάντα δίπλα σε εμένα και τα παιδιά μας και μου υπενθυμίζει πόσο τυχεροί είμαστε που γίναμε γονείς. Θα ήθελα η δική μας ιστορία να δώσει δύναμη σε όλους τους γονείς και να μην ξεχνούν ποτέ πως οποιαδήποτε δυσκολία κι αν αντιμετωπίσουν, μπορούν να την ξεπεράσουν με αναγνώριση, αποδοχή, αγάπη και σεβασμό».

ΜΗΤΕΡΕΣ, Λουλιέτα και Ευαγγελία, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για την κατάθεση ψυχής που μας κάνατε και να τονίσω πως όλοι οι γονείς χρειάζονται ενθάρρυνση και δύναμη για να συνεχίσουν  να μεγαλώνουν με σεβασμό, αγάπη και φροντίδα τα παιδιά τους. Το πιο σημαντικό είναι να αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες και να μη διστάζουμε να ζητήσουμε την κατάλληλη βοήθεια για να τις ξεπεράσουμε.