ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Με περίσσεια χαρά και ενθουσιασμό, αυτή η συνέντευξη έβαλε άλλο ένα λιθαράκι στις γνώσεις μου αλλά και τις ελπίδες μου για ανθρώπινη συμπεριφορά. Θα γνωρίσουμε τον κύριο Χρήστο Κορολή, έναν πολύ άξιο άνθρωπο, εκπαιδευτικό της αγγλικής φιλολογίας και εθελοντή στο Αλληλέγγυο σχολείο Μεσοποταμίας. Μέσα από την εμπειρία και τη γνώση του, μας καθηλώνει μιλώντας για τον τρόπο λειτουργίας ενός πολυπολιτισμικού σχολείου, το ρατσισμό αλλά και για το αν τελικά υπάρχει αλληλεγγύη! Ευχαριστώ πολύ κύριε Κορολή.

Κύριε Κορολή, είστε φιλόλογος καθηγητής μέσης εκπαίδευσης αλλά και  με μεταπτυχιακές σπουδές στις πολιτικές επιστήμες και την Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία. Τι σας οδήγησε να ακολουθήσετε τις σπουδές αυτές;

Αρχικά, πιστεύω ότι δεν υπάρχουν συναφείς και μη συναφείς σπουδές, κάθε επιστημονικό αντικείμενο σχετίζεται με οποιοδήποτε άλλο. Οι σπουδές στην αγγλική φιλολογία μου έδωσαν τη δυνατότητα της εκπαιδευτικής εμπειρίας από πολύ μικρή ηλικία μέσω των μαθημάτων αγγλικών και ταυτόχρονα της επικοινωνίας με ανθρώπους διαφόρων ηλικιών. Αυτό σταδιακά μου έδωσε την ώθηση να ασχοληθώ με διαφορετικά εκπαιδευτικά πλαίσια, κυρίως ως εθελοντής. Οι υπόλοιπες σπουδές έχουν να κάνουν με την προσπάθεια μου να αντιλαμβάνομαι καλύτερα την κοινωνία και τους ανθρώπους.

Ο ρατσισμός είναι ένα φαινόμενο που μαστίζει την ελληνική -και όχι μόνο- κοινωνία. Έχετε εντοπίσει αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης, πέραν των θεωρητικών που μαθαίνουμε στην έκθεση του λυκείου;

Ο ρατσισμός αποτελεί ένα διαρκές κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο δεν αντιμετωπίζεται μόνο μέσω της τυπικής εκπαίδευσης ούτε πρέπει να ερμηνεύεται μονοδιάστατα. Όλες οι μορφές και εκφάνσεις του πηγάζουν μέσα από συντηρητικές αντιλήψεις της κοινωνίας μας, οι οποίες διατηρούνται και ενισχύονται από πολλών ειδών εξουσίες. Αν δεν συγκρουστούμε με αυτόν τον συντηρητισμό, αν δεν παλέψουμε για κοινότητες και κοινωνίες πλήρους ισότητας, αν δεν κατανοήσουμε ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται στην αιτία του, τότε θα βρισκόμαστε διαρκώς στο ίδιο σημείο. Συνολικά, η αντιμετώπιση του ρατσισμού πρέπει να εκκινεί από τη μάχη απέναντι στην οικονομική ανισότητα, τον εθνικισμό με οτιδήποτε τον πλαισιώνει και την πατριαρχική δομή της κοινωνίας μας. 

 Έχετε εργαστεί σε σχολείο με μαθητές ειδικής αγωγής και κυρίως με τύφλωση. Τι αποκομίσατε από αυτή την εμπειρία; Πως αντιμετωπίζονταν από τα υπόλοιπα παιδιά.

Η εμπειρία μου στο εκπαιδευτικό πλαίσιο που περιγράφετε, πραγματικά υπήρξε μοναδική. Αυτό που πρέπει να κρατάμε στο νου μας διαρκώς είναι ότι υπάρχει ένας αθέατος κόσμος, αυτός των ανθρώπων με αναπηρία. Ένας κόσμος, που δυστυχώς δεν λαμβάνει την κρατική στήριξη που απαιτείται, δεν λαμβάνει την ορατότητα και την κοινωνική προσοχή και είναι σε μεγάλο βαθμό χαρισμένος στη φιλανθρωπία. Ως κοινωνία έχουμε ελλιπέστατη γνώση για τις ανάγκες και τα προβλήματα των συνανθρώπων μας με αναπηρία και κυρίως ελλιπέστατη επί της ουσίας ευαισθησία. Τα παιδιά που γνώρισα είναι παιδιά που ονειρεύονται, χαίρονται και ερωτεύονται όπως όλα, ωστόσο για κάποια από αυτά, ο συνδυασμός της αναπηρίας με την ελλιπή οικονομική στήριξη από το περιβάλλον τους, τα καθιστά όλο και πιο αποκλεισμένα. Και αυτό είναι ένας απόλυτος ρατσισμός απέναντι τους. 

 Για περισσότερα από δέκα χρόνια διδάσκετε ως εθελοντής στο Αλληλέγγυο σχολείο Μεσοποταμίας. Πραγματικά εντυπωσιακό λειτούργημα. Ποια είναι η εμπειρία σας μέσα από το σχολείο αυτό;

Το Αλληλέγγυο Σχολείο της Μεσοποταμίας αποτελεί ένα πρωτοποριακό εκπαιδευτικό εγχείρημα , καθώς μέσω των υποστηρικτικών μαθημάτων σε παιδιά όλων των τάξεων, αλλά και μέσω των πολλών τμημάτων ενηλίκων που κάθε χρόνο οργανώνει ανταποκρίνεται σε πραγματικές ανάγκες ανθρώπων που αδυνατούν να έχουν ίσες ευκαιρίες σε πιστοποιήσεις και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί ένα πλαίσιο ισότιμης συμμετοχής και δημοκρατίας. Ένα πλαίσιο, δηλαδή, που λειτουργεί μέσω του συμμετοχικού δικτύου της Τράπεζας Χρόνου, που δεν περιλαμβάνει γραφειοκρατικές προϋποθέσεις, ένας ασφαλής χώρος για άτομα κάθε φυλής, θρησκείας και φύλου που παράγει οργανωμένα σπουδαίο εκπαιδευτικό έργο με απτά αποτελέσματα, αλλά ταυτόχρονα επιδιώκει καθημερινά να λειτουργεί όσο πιο ανοιχτά και ελεύθερα. 

Αυτή η διαφορετικότητα σκέψης, εθνικότητας, πολιτισμών μέσα σε μια τάξη, προσωπικά με γοητεύει σα σκέψη. Πόσο ενδιαφέρον είναι το μάθημα; Μπορείτε να μας δώσετε μια εικόνα;

Κάθε μάθημα, κάθε εκπαιδευτική διαδικασία, είναι μια μοναδική πρόκληση και εμπειρία. Προσωπικά, πιστεύω σε τάξεις ατόμων με κάθε είδους διαφορετικές προελεύσεις. Πιστεύω στην εκπαιδευτική διαδικασία ως μια ευκαιρία γνώσης, επικοινωνίας, κατανόησης, συνεργασίας, αποδοχής. Δεν πιστεύω σε τάξεις και σε εκπαιδευτικά συστήματα τα οποία ετοιμάζουν όμοιους πολίτες, δεν πιστεύω σε τάξεις και σε εκπαιδευτικά συστήματα που στοχεύουν στη συγκρότηση εθνικής ή θρησκευτικής συνείδησης. Ούτε, φυσικά, σε σχολεία - εξεταστικά κέντρα. Όταν, επομένως, επιδιώκουμε πλαίσια ουσιαστικής εκπαίδευσης και παιδείας, τότε κάθε μάθημα μπορεί να είναι συναρπαστικό για όλα τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτό. 

Πέρα από την όμορφη πλευρά αυτής της εικόνας, ποιες οι δυσκολίες που καλούνται τα παιδιά να αντιμετωπίσουν και κατά επέκταση εσείς;

Η δυσκολία δεν έχει να κάνει με τη φαινομενική ετερότητα των μελών μιας τάξης, η δυσκολία έχει να κάνει με τον ασφυκτικό εκπαιδευτικό στόχο που θέτει το κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα και οι ανισότητες που προκύπτουν μέσα από αυτό. Για παράδειγμα, στη χώρα μας, οι πολιτικές ένταξης θεωρώ ότι πάσχουν σε μεγάλο βαθμό, όταν βλέπουμε παιδιά από άλλες χώρες που βρίσκονται στην εφηβεία χωρίς να γνωρίζουν τη γλώσσα, να ‘’πετιούνται’’ μέσα σε τάξεις δημοσίων σχολείων και να πρέπει να διδαχθούν αρχαία ελληνικά, μαθηματικά κ.α. Το ίδιο συμβαίνει και με παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ή με παιδιά με άλλου τύπου ιδιαιτερότητες. Τις δυσκολίες, επομένως, τις δημιουργεί το ανταγωνιστικό και άνισο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και η κοινωνική και οικονομική ανισότητα. 

Αναφερθήκατε στο  Αλληλέγγυο σχολείο. Υπάρχει πράγματι αλληλεγγύη;

Είμαι βέβαιος ότι υπάρχει αλληλεγγύη παντού γύρω μας και σε διάφορες μορφές. Αυτό που χρειάζεται, ωστόσο, είναι να δίνουμε σε αυτή την αλληλεγγύη στόχους και συνείδηση, να κατανοούμε ότι δεν αρκεί η εν μέρη  ευαισθησία μας σε ένα κοινωνικό πρόβλημα. Αν θες, για παράδειγμα να βοηθήσεις έναν πρόσφυγα που ήρθε με μια βάρκα στη χώρα, δεν φτάνει μόνο μια σακούλα με τροφή, χρειάζεται και η συνείδηση της ανάγκης πλήρους αποδοχής του σαν άτομο αυτής της κοινωνίας, χρειάζεται και η αντίσταση απέναντι στις αιτίες που δημιουργούν και οξύνουν τις ανισότητες. Δεν υπάρχει, επομένως, ‘’μισή αλληλεγγύη’’ ούτε  αλληλεγγύη με ‘’αλλά’’.