EDITORIAL

Ένα χρόνο μετά την καταστροφική πυρκαγιά στα Σφαγεία, έχω περάσει αμέτρητες φορές με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο. Κάθε φορά, γυρίζω το βλέμμα αλλού, αρνούμενος να αποδεχτώ το προφανές.

Ένα χρόνο μετά, η ζωή έχει μπεί σε άλλους ρυθμούς, μεσολάβησε άλλη μια καραντίνα, αλλά παρ’ όλο που θα έλεγε κανείς ότι η διαφορετική αυτή κατάσταση θα απάλυνε τα συναισθήματα, δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι «κι εκεί να ήταν τα Σφαγεία, δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν λόγω της πανδημίας». 

Ναι, αλλά θα ήταν εκεί…

Ένα χρόνο μετά, βλέπω την δημοσίευση εκείνης της ημέρας και ξαναβιώνω τα συναισθήματα εκείνης της ημέρας.

Τα Σφαγεία, έγραφα εκείνη την ημέρα, δεν είναι στον Ταύρο. Είναι ο Ταύρος. 
Κι αυτή είναι μια αλήθεια που την μοιράζονται όλοι οι Σφαγειώτες. 

Δεν μπαίνω στα πολιτικά και στην κοκορομαχία που έχει στηθεί εδώ κι ένα χρόνο, γύρω από το κουφάρι του πιο ιστορικού ίσως σημείου του Ταύρου. 

Είναι όμως σημαντικό να ειπωθεί, πως όσο τα Σφαγεία παραμένουν χαλάσματα, η πληγή δεν κλείνει. Είναι σαν να μην έχει η πόλη την ταυτότητα της.

Πολιτικοί και πολίτες πρέπει να διεκδικήσουν το αυτονόητο και μάλιστα το συντομότερο δυνατό.

Οι ενέργειες που γίνονται πρέπει να ενταθούν, να γίνει προτεραιότητα, να προχωρήσει άμεσα.

Πλήρης χρηματοδότηση για την αποκατάσταση των κτιρίων αλλά και του εξοπλισμού που χάθηκε στις φλόγες. Τα Σφαγεία πρέπει να ξαναδοθούν στους κατοίκους αυτής της πόλης, καινούργια, γερά, ασφαλή, όμορφα και λειτουργικά.

Να ξαναγεμίσουν με ζωή, μουσικές, θέατρο, χορό και παιδικές φωνές.

Σημείωση: Έψαξα να βρώ μια φωτογραφία των Σφαγείων πριν από την πυρκαγιά, αλλά δεν βρήκα. Σκέφτηκα όμως πως δεν είναι και τόσο κακό μερικές φορές να δείχνουμε την ασχήμια, για να μπορούμε να βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας, τι είναι αυτό που πρέπει να παλέψουμε να αλλάξει.