EDITORIAL

Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία σήμερα κι όπως σκεφτόμουν τι να γράψω για αυτό, έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση της Δήμητρας Κουρτίδου.

Η Δήμητρα το 2008 έφερε στον κόσμο την Μαρία, η οποία λίγες ημέρες μετά, διαγνώστηκε με το σπάνιο γενετικό σύνδρομο Cri du Chat.
Θα μπορούσε να το βάλει κάτω, όμως κοντρα σε όλα και σε όλους δίνει τον αγώνα της, φροντίζοντας την κόρη της με τον πιο υπέροχο τρόπο.
Το πιο υπέροχο που κάνει όμως, είναι οτι μοιράζεται στα Social Media, στιγμές απο την ζωή της με την Μαρία, δείχοντας έτσι πως η κατανόηση και η αποδοχή της αναπηρίας είναι μονόδρομος για να μπορέσει η κοινωνία μας να εξελιχθεί σε μια πιο ολοκληρωμένη και συμπεριληπτική κοινωνία.

Θεώρησα πως κανείς δεν έχει να πεί κάτι πιο σημαντικό για την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, απο έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει την ζωή του στην φροντίδα ενός τέτοιου ατόμου, βιώνοντας κάθε δυσκολία που προκύπτει απο αυτό, κάθε λεπτό κάθε μέρας.

Με την άδεια της Δήμητρας λοιπόν, αντί για ένα κοινότυπο άρθρο που θα έγραφα μάλλον εγώ, δημοσιεύουμε την σημερινή ανάρτηση της και την ευχαριστούμε για λογαριασμό όλων των ατόμων με αναπηρία και των φροντιστών τους, για αυτή την τόσο σημαντική τοποθέτηση.

Την Δήμητρα και την Μαρία, μπορείτε να τις ακολουθήσετε στα Social Media μέσα απο την σελίδα της Μαρίας με τίτλο: Maria's Wondrful World - CriduChat Syndrome

Ακολουθεί η ανάρτηση της Δήμητρας:

"3 Δεκεμβρίου, άσχετου έτους

Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας ξημέρωσε. Άραγε, θα έπρεπε να υπάρχουν παγκόσμιες ημέρες για τα αυτονόητα; Ερώτημα που με βασανίζει πολλά χρόνια.

Η αναπηρία στην Ελλάδα είναι μια ελάχιστα βελτιωμένη έκδοση του Καιάδα των Σπαρτιατών. Και είμαι πολύ συγκρατημένη με τους χαρακτηρισμούς μου, πιστέψτε με.

Όταν θα πρέπει να παλεύουν τα ΑΜΕΑ και οι φροντίστες τους καθημερινά να δείξουν ότι υπάρχουν μέσα σε αυτή την κοινωνία και ότι δεν είναι παριες που αξίζουν μόνο οίκτο και λύπηση, πώς μπορούμε να μιλάμε για ισότητα και συμπερίληψη?

Όταν ακόμα και τώρα η εκπαίδευση των ΑΜΕΑ, από τα πρώτα χρόνια που καλείται ένα παιδί να ενταχθεί σε σχολικό πλαίσιο, μέχρι την ενηλικίωση του, ΔΕΝ ΈΧΕΙ ως αυτονόητα :

α) Την σταθερότητα δασκάλων, καθηγητών, βοηθητικού προσωπικού

β) Κατάλληλα κτήρια που να μπορεί το παιδί να είναι ασφαλές και προστατευμένο και να του παρέχονται όλες οι απαραίτητες θεραπείες εκεί, όπως γίνεται στο εξωτερικό και στην Κύπρο, χωρίς να χρειάζεται ο γονιός να ξεπαραδιαζεται.

γ) Την εξασφάλιση της αξιοπρεπούς διαβίωσης των ΑΜΕΑ όταν οι γονείς- φροντίστες φύγουν για το μεγάλο ταξίδι

δ) Την διάθεση δασκάλων και καθηγητών να συμπεριλάβουν οι ίδιοι οι παιδαγωγοί τα ΑΜΕΑ μέσα στις τάξεις τους,

και τέλος αλλά πιο σημαντικό όταν μια ολόκληρη κοινωνία ακόμα δαχτυλοδείχνει το παιδί ΑΜΕΑ, γελάει μαζί του κοροϊδευτικά πίσω από την πλάτη του και αδιαφορεί για τις ανάγκες του γιατί απλά έτσι έμαθε,

είναι σωστό να μιλάμε για Παγκόσμια Ημέρα;

Θέλει δουλειά ακόμα, πολύ!!!! Η αναπηρία ειναι εδώ και υπάρχει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ. ΟΧΙ μια μέρα το χρόνο να τη θυμόμαστε.

Όταν θα μάθουμε να αγαπάμε πραγματικά, να σεβόμαστε ειλικρινά και να είμαστε ανθρωπιστες και όχι απλά φιλάνθρωποι απέναντι στα ΑΜΕΑ, τότε θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε την Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας. Μέχρι τότε,ο δρόμος είναι δυσδιάβατος κι όλοι εμείς έχουμε χρέος να γίνουμε η φωνή τους, τα χέρια τους, τα πόδια τους για να κερδίσουν τη θέση τους μέσα στην κοινωνία.

Υ. Γ. Η Μαρία εδώ είναι 1.5 χρονών.... Σε πάρτι γενεθλίων και σε παιδότοπο..."