EDITORIAL

Παρακολουθώντας (για άλλη μια φορά) την διχασμένη ελληνική κοινωνία, αυτή την φορά για τα εμβόλια, μπορεί κανείς να διαπιστώσει πόσο ανάγκη έχουμε σαν χώρα από μια επανάσταση της κοινής λογικής.

Δεν θα μπώ στην λογική του διλήμματος «εμβόλιο ή όχι εμβόλιο» αφού ένας ολόκληρος λαός, γνωρίζει καλύτερα από εμένα που δεν έχω πάει στην Ιατρική Σχολή. 
Ας τα λύσουν οι επιστήμονες του πληκτρολογίου αυτά. Και αυτοί που υποστηρίζουν το εμβόλιο και αυτοί που το αρνούνται. Εγώ προσωπικά είμαι υπέρ του εμβολιασμού, αναγνωρίζοντας παράλληλα πως είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του καθενός να μην θέλει να εμβολιαστεί. Παράλληλα όμως, θέλω να θυμίσω σε όλους, αρνητές και υπέρμαχους του εμβολιασμού, πως το Σύνταγμα της Ελλάδος δεν ορίζει μόνο τα δικαιώματα, αλλά και τις υποχρεώσεις των πολιτών και της Πολιτείας. Και τα ορίζει ξεκάθαρα.

Υπάρχουν οι επιλογές που κάνουμε κι έχουν επίπτωση μόνο σε εμάς (π.χ. η επιλογή μου να εμβολιαστώ, αν υποθέσουμε ότι το εμβόλιο μπορεί και να με σκοτώσει) και υπάρχουν και οι επιλογές που κάνουμε κι έχουν επίπτωση και στους άλλους (π.χ. η επιλογή κάποιου να ρισκάρει να γίνει φορέας του ιού και να νοσήσει ή να πεθάνει αλλά και να τον διασπείρει στην κοινότητα, επιλέγοντας να μην εμβολιαστεί για παράδειγμα). Ξαναλέω σε αυτό το σημείο για να γίνει κατανοητό: Είναι απόλυτο δικαίωμα του να πάρει αυτή την απόφαση. Δεν αμφισβητείται. Όμως επίσης δεν αμφισβητείται το γεγονός, ότι μια τέτοια απόφαση έχει και συνέπειες, μικρές ή μεγαλύτερες και δεν αφορούν μόνο το άτομο, αλλά και το σύνολο. Κι ας το αξιολογήσει ο καθένας όπως νομίζει αυτό, αρκεί να μην νομίζει ότι από το Σύνταγμα απορρέουν μόνο δικαιώματα.

Εκείνο όμως που θέλω περισσότερο να θίξω, είναι το εξής:

Τα πιο δυνατά επιχειρήματα σε εκείνους που δεν θέλουν ή είναι επιφυλακτικοί στο να εμβολιαστούν, τα δίνουν εκείνοι που προσπαθούν να τους πείσουν για το αντίθετο.

• Εκείνοι που τους απειλούν με διακρίσεις έναντι των εμβολιασμένων, χωρίς να εξηγούν για ποιό λόγο απαιτείται ο διαχωρισμός με δεδομένη την κατάσταση.
• Εκείνοι που επιδεικνύουν τιμωρητική διάθεση και συμπεριφορά με έντονα προκλητικό τρόπο και λόγο.
• Εκείνοι που δίνουν στους νέους χαρτζιλίκι 150 € για να πάνε να κάνουν το εμβόλιο.
• Εκείνοι που αποκαλούν όσους αρνούνται ή φοβούνται το εμβόλιο, δολοφόνους ή ανεγκέφαλους ψεκασμένους.
• Εκείνοι που όταν άνοιξε η πλατφόρμα για συγκεκριμένο εμβόλιο, είπαν «απαπα, δεν το κάνω εγώ αυτό, θα περιμένω να ανοίξει το άλλο» (και καλά έκαναν – κι εγώ αυτό έπραξα), αλλά ταυτόχρονα απαιτούν από τους άλλους να μην διαλέξουν και «να πάνε να εμβολιαστούν για να τελειώνουμε με αυτή τη μ@#@κ!@».

Αντί να υπάρξει μια ολοκληρωμένη και σοβαρή καμπάνια ενημέρωσης για τα εμβόλια, τους κινδύνους και τις παρενέργειες που παρουσιάστηκαν, με παράλληλη επεξήγηση των στατιστικών μεγεθών, των πιθανοτήτων, με τρόπο που να τα καταλάβει όλα αυτά ο μέσος πολίτης τι έγινε; Εξαντλήθηκε η επιχειρηματολογία, στην επίκληση του αισθήματος ευθύνης του πολίτη (μάλλον γιατί έχουμε αποδείξει διαχρονικά ότι έχουμε μπόλικο τέτοιο) και στο κούνημα του δαχτύλου στα «άτακτα παιδιά» που βάζουν την κοινωνία σε κίνδυνο.
Και όλοι ξέρουμε ποιός είχε και έχει την ευθύνη για κάτι τέτοιο. Η Ελληνική Πολιτεία. 

Sorry guys, αλλά αν κι εγώ ήμουν αρνητής του εμβολίου, θα σας γλεντούσα χρησιμοποιώντας τα ίδια τα δικά σας επιχειρήματα εναντίον σας.

Ξανα-sorry guys αλλά για την άρνηση δεν φταίνε οι αρνητές. Φταίνε σε ένα βαθμό οι μπουρδολόγοι που τους φοβίζουν και σε έναν εξίσου μεγάλο βαθμό η δική σας ανεπάρκεια ως επίσημη πολιτεία να εμπνεύσετε εμπιστοσύνη με τις ενέργειες σας.

Ο κόσμος φοβάται και φοβάται επειδή δεν κάνατε τίποτα για να τον καθησυχάσετε. Κι όταν φοβάται ο κόσμος, σε ένα μεγάλο ποσοστό, θα ακούσει οποιονδήποτε του πεί κάτι, οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί απάντηση στα ερωτήματα που τον βασανίζουν. Κι αυτός που θα δώσει τις απαντήσεις πρώτος, πολύ συχνά θεωρείται πιο αξιόπιστος ακόμα κι αν δεν είναι. Γιατί όταν φοβόμαστε, θέλουμε να πιαστούμε από κάπου. Όλοι μας!

Ολοκληρώνω το άρθρο μου, αν και θα ήθελα να γράψω πολλά περισσότερα, αλλά πρέπει σε λίγο να φύγω για το ραντεβού της δεύτερης δόσης του εμβολιασμού μου. 

Γιατί κι εγώ φοβάμαι, αλλά πήρα μια απόφαση. Δεν ξέρω τι θα δείξει το μέλλον, ξέρω ότι τώρα κινδυνεύω από μια θανατηφόρα απειλή που είναι διαπιστωμένη και δεν μπορώ να αφήσω μια μελλοντική (αβέβαιη ακόμα) πιθανότητα να με κατευθύνει σε μια αμφίβολη απόφαση. Μπορεί να το μετανιώσω τελικά; Ναι, μπορεί.
Αν όμως λειτουργούσε η ζωή με υποθέσεις, θα έπρεπε να κλειστώ στο σπίτι μου, γιατί πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να με σκοτώσει κάποιος για να με ληστέψει ή να με πατήσει μια νταλίκα στον δρόμο για το γραφείο. Στατιστικά μάλιστα, μάλλον είναι πιο πιθανό κάτι τέτοιο, από το να υποστώ μια σοβαρή βλάβη από το εμβόλιο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις…

Η πανδημία είναι εδώ τώρα, οι συνέπειες ενός μη επαρκώς δοκιμασμένου εμβολίου (αν δεχτούμε ότι είναι έτσι) μπορεί και να μην έρθουν ποτέ.

Πάω λοιπόν. Εσείς κάντε ότι θέλετε, μόνο κάντε το χωρίς να φωνάζετε τόσο ο ένας στον άλλον και σκεφτείτε λίγο (αμφότεροι) το ενδεχόμενο να μην τα ξέρετε και όλα…