EDITORIAL

Γειά!

Αναμφίβολα το θέμα της εβδομάδας που πέρασε, είναι η σύλληψη του γνωστού σκηνοθέτη που δεν γουστάρουμε να γράψουμε το όνομα του εδώ, αλλά ξέρετε ποιόν λέμε. Φαίνεται πως την έχει κάπως άσχημα κι αν όντως έχει κάνει έστω και τα μισά από όσα λέγονται, τότε μάλλον δεν μπορεί να τον γλιτώσει ούτε ο fancy δικηγόρος που προσέλαβε (ούτε το δικό του όνομα γουστάρουμε να γράψουμε εδώ). Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, όλοι μας, πως όλα κρίνονται (κι έτσι μόνο πρέπει να είναι) στις δικαστικές αίθουσες. Τα λαϊκά δικαστήρια, τα αναθέματα και οτιδήποτε άλλο δεν έχει να κάνει με την νόμιμη οδό απονομής δικαιοσύνης, παραπέμπουν σε άλλους αιώνες. Καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό.

Πάντως αυτό το #metoo έχει πάρει μεγάλη διάσταση τελικά, με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότερες γυναίκες (και άνδρες) από τον χώρο του θεάματος να προβαίνουν σε καταγγελίες. Πρόκειται για ένα κύμα; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως πρέπει να προσέξουμε να σταθμίζουμε καλά τις πληροφορίες που λαμβάνουμε. Η αθωότητα ή η ενοχή, τελικά κάποια στιγμή αποδεικνύονται. Ειδικά όταν αποδεικνύεται η ενοχή βέβαια, υπάρχει και η ανάλογη τιμωρία. Δεν είναι όμως αυτό το κυρίαρχο, γιατί η απονομή δικαιοσύνης προϋποθέτει πως το έγκλημα έχει γίνει και κάποιος έχει πληγωθεί, έχει υποφέρει ήδη. Ίσως είναι καιρός, με μεγάλη καθυστέρηση από τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, να λάβουμε κι εμείς ως χώρα τα μέτρα που πρέπει έτσι ώστε να προλαμβάνονται ανάλογες καταστάσεις. Ιδιαίτερα δε, όταν έχουν να κάνουν με την προστασία ανήλικων αγοριών ή κοριτσιών. Η αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου, η διαρκής και επαναλαμβανόμενη επιμόρφωση των ανθρώπων για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, τόσο στον εργασιακό χώρο του καθενός όσο και στα σχολεία, η καλλιέργεια μιας συλλογικής αντίληψης καταπολέμησης της σιωπής… Όλα αυτά και πιθανόν αρκετά ακόμα που δεν μπορώ να σκεφτώ μόνος μου, είναι κυρίαρχα. Όπως και να το κάνουμε, η πρόληψη είναι καλύτερη από την αντιμετώπιση. Η φυλάκιση ενός βιαστή, δεν θα σβήσει ποτέ από το μυαλό του θύματος τις εικόνες που το κάνουν να πετάγεται την νύχτα από τον ύπνο του. Η αποτροπή ενός βιασμού όμως, είναι ένα πολύ πιο χρήσιμο ζητούμενο. Ας το δούμε επιτέλους κάποια στιγμή.

Σε άλλα νέα, οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι κρίσιμες. Ναι, ξέρω…

Οι εμβολιασμοί προχωρούν, η καραντίνα έχει αυστηροποιηθεί και τα κρούσματα αυξάνονται. (Τι κάνετε εκεί έξω; Φτύνεστε;) Νομίζω πως έχουμε δρόμο ακόμα και πρέπει να δείξουμε όλοι την απαραίτητη υπομονή και προσοχή. Μάλλον έχει μείνει η ουρά κι όσο αχώνευτη κι αν είναι, πρέπει να υπομείνουμε τον χρόνο που απαιτείται ακόμα για να δούμε λίγο φώς, μια χαλάρωση των μέτρων, την επιστροφή σε μια κάπως πιο ανεκτή εκδοχή μιας σχετικής κανονικότητας. Έχουμε χάσει ένα χρόνο από την ζωή μας, έχουμε κουραστεί, μετά τους λοιμωξιολόγους μάλλον θα χρειαστούμε ψυχολόγους (εγώ ήδη χρειάζομαι και διαιτολόγο), αλλά όλα θα πάνε καλά (χαχαχαχα)! Όχι, εντάξει, θα πάνε!

Όσοι δουλεύετε από το σπίτι, φροντίστε λίγο τα εξής:

1. Να σηκώνεστε συχνά.
2. Να ντύνεστε κανονικά κι ας δουλεύετε από το σπίτι (βοηθάει στην ψυχολογία και την παραγωγικότητα).
3. Να μην υπερβαίνετε το ωράριο που θα είχατε στο γραφείο.
4. Να προσπαθείτε να αξιοποιείτε τις ελεύθερες ώρες για να βγείτε έξω, να περπατήσετε, να αθληθείτε, να κάνετε κάτι για τον εαυτό σας ΕΚΤΟΣ ΣΠΙΤΙΟΥ.
5. Να μην περνάτε πιο πολύ χρόνο μπροστά από το ψυγείο αντί μπροστά στον υπολογιστή. Κάνετε κανονικά τα γεύματα σας, τα διαλείμματα που θα κάνατε στη δουλειά, μια κανονική ρουτίνα δηλαδή.
6. Αν σας δίνεται η ευκαιρία και είναι ασφαλές, πηγαίνετε και μια βόλτα κάποιες μέρες από το γραφείο για να ξεφεύγετε λίγο.

Τις τελευταίες ημέρες, έχει προκύψει και το θέμα Κουφοντίνα. Ο τρομοκράτης κάνει απεργία πείνας γιατί θέλει να εκτίσει την ποινή του στον Κορυδαλλό κι όχι στο Δομοκό. Η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή και ο πολιτικός κόσμος ξανά μοιρασμένος, το ίδιο και οι πολίτες. Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει που θα εκτίσει την ποινή του, με ενδιαφέρει να την εκτίσει. Με ενδιαφέρει και να μην πεθάνει κι ας είναι δολοφόνος και μάλιστα αμετανόητος. Με ενδιαφέρει να ζώ σε ένα κράτος δικαίου που δεν εκδικείται αλλά και δεν εκβιάζεται. Για αυτό, την στιγμή που όλοι έχουν γνώμη και μιλούν ως ειδικοί για τον νόμο, για την ηθική, για την πολιτική διάσταση του θέματος, εγώ επιλέγω να ακούσω εκείνους που μια φωτογραφία στο σαλόνι τους θυμίζει ότι κάποτε ο Δημήτρης Κουφοντίνας, αποφάσισε να διαλύσει την οικογένεια τους και το έκανε σκληρά και αδυσώπητα με μια σφαίρα. Εκείνων την φωνή θέλω να ακούσω, να την ακούσει ο Κουφοντίνας, να την ακούσει και το κράτος και όλοι οι πολίτες. Τα δικά τους λόγια αναδημοσιεύω εδώ. Την δική τους δημόσια δήλωση:

«Εμείς, οι συγγενείς των δεκάδων θυμάτων του δολοφόνου, – νεκρών και τραυματιών- παρακολουθούμε όλο το τελευταίο διάστημα την υπόθεση της απεργίας πείνας του. Παρακολουθούμε την κατάσταση της υγείας του όπως τη διαβάζουμε από τα Μέσα και παρακολουθούμε και ο,τι λέγεται και γράφεται για το θέμα. 

Θα θέλαμε πολύ να μην το κάνουμε. Αλλά δεν γίνεται. Κάθε μέρα ξυπνάμε και λέμε «σήμερα θα ασχοληθώ με κάτι άλλο, παιδιά, δουλειά, κάτι» και μετά κρυβόμαστε από τα παιδιά μας, από τους ανθρώπους που μας αγαπούν, τους διώχνουμε σχεδόν, για να δούμε τι κάνει ο δολοφόνος. Και την άλλη μέρα πάλι.

Κάθε είδηση, κάθε ανακοίνωση ξαναζωντανεύει όλες τις μνήμες και όλο τον πόνο με τον οποίο έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε για να έχουμε ζωή.

Θυμόμαστε τις στιγμές που ζήσαμε με τους δικούς μας και πως θα θέλαμε λίγο ακόμα, θυμόμαστε όλες τις φορές που… δεν ήταν, στα σημαντικά της ζωής μας. Θυμόμαστε και το αίμα. Τόσο πολύ αίμα. Που οι περισσότεροι από μας, επειδή είμασταν μικροί, δεν είχαμε δει ούτε στα έργα και το είδαμε για τον μπαμπά, τον γιο, το σύζυγο, τον αδερφό. Και όλες αυτές οι μνήμες πονάνε. Και μας απομακρύνουν από τους τωρινούς δικούς μας, οι οποίοι όσο και να προσπαθούν, όσο και αν μας αγαπούν, δεν μπορούν να καταλάβουν…

Και θέλουμε να πούμε μόνο τρία πράγματα:

1. Προς το δολοφόνο:

Παρά το γεγονός ότι δολοφόνησε τους ανθρώπους μας, τον καλούμε να υποχωρήσει από το αίτημά του και να ζήσει. Το να πεθάνει δεν θα φέρει κανέναν από τους δικούς μας πίσω.

2. Προς όσους καλούν το κράτος να υποχωρήσει για να μην πεθάνει ο δολοφόνος:

Σας καλούμε, αντί να ζητάτε την υποχώρηση του κράτους, να ζητήσετε από το δολοφόνο να διακόψει την απεργία πείνας. Το δίκιο του, αν θεωρείτε ότι έχει, ας το βρει στα δικαστήρια.

3. Προς όλους:

Το Κράτος Δικαίου είναι ακρογωνιαίος λίθος της έννομης τάξης. Δεν εκβιάζεται, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει τίποτα πάνω στο οποίο να βασιστούμε όλοι εμείς, που σε αντίθεση με τον δολοφόνο, πιστεύουμε στη Δημοκρατία και τον τρόπο λειτουργίας της.

Και κάτι τελευταίο προς όλους αυτούς που κάνουν δηλώσεις και διαδηλώσεις για τον δολοφόνο: ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΤΕ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ. Αναρωτιόμαστε εάν το έχετε σκεφτεί έστω και μία φορά. ».

Φυσικά, στο περιθώριο της κατάστασης αυτής, έχουν γίνει μέχρι στιγμής πάνω από 300 επιθέσεις στο όνομα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα. Επιθέσεις με μολότοφ, μια από αυτές και στο Δημαρχείο Μοσχάτου-Ταύρου τα ξημερώματα του Σαββάτου. Γιατί προφανώς κάποιοι σκέφτονται ότι αυτό θα λύσει κάτι. Δεν ξέρω, ίσως τελικά το ανθρώπινο είδος να μην είναι όσο εξελιγμένο νομίζουμε διανοητικά… Ελπίζω τουλάχιστον να μην έχουμε θύματα κι αυτή η ευχή περιλαμβάνει και τον ίδιο τον Κουφοντίνα.

Αυτά λοιπόν, με την ευχή να είμαστε όλοι ασφαλείς, υγιείς (σωματικά και ψυχικά), Καλή Εβδομάδα!