EDITORIAL

Μια γυναίκα είναι όλα.

Η απαρχή της ζωής, η μήτρα που φιλοξενεί τον πρώιμο άνθρωπο, η αγκαλιά που τον μεγαλώνει, η προσευχή που τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα.

Το πρώτο σκίρτημα στην καρδιά ενός νεαρού αγοριού, στη θέα ενός κοριτσίστικου χαμόγελου, η προσμονή ενός φιλιού, δυο χέρια που κρατιούνται, μια αγκαλιά, δυο χείλη που αναζητούν δυο άλλα χείλη.

Από την αρχή του κόσμου, η γυναίκα ήταν και συνεχίζει να είναι μέχρι και σήμερα, ο ρυθμιστής της ζωής. Εκείνη που ως «αδύναμο φύλο» με την δύναμη της ορίζει τον κόσμο.

Μάγκες…ότι κι αν λέμε για να κρατάμε ψηλά τον αντρικό εγωισμό μας, στην πραγματικότητα όλοι ξέρουμε ποιος είναι το αφεντικό…

Η αλήθεια είναι ότι η γυναίκα δεν χρειάζεται καμία ειδική μέρα για να γιορτάζει, γιατί η γυναίκα είναι η ίδια μια γιορτή καθημερινά.

Για εκείνη, γράφτηκαν τραγούδια, βιβλία, έγιναν πόλεμοι, εγκλήματα, δημιουργήθηκαν έργα τέχνης.

Πλέον, ανοικτά οι γυναίκες διεκδικούν (και κερδίζουν) μια ισότιμη θέση σε κάθε έκφανση της ζωής. Στην επιχειρηματικότητα, στην τέχνη, στην πολιτική, στην κοινωνία εν γένει. Μια κοινωνία, βαθιά πατριαρχική μέχρι πρότινος, πλέον μεταμορφώνεται κι αν αυτό δεν είναι ένα γυναικείο επίτευγμα τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Οι γυναίκες πλέον μπορούν να είναι γυναίκες, ερωμένες, μητέρες, σύζυγοι, αδελφές…αλλά έχουν κατακτήσει επάξια το δικαίωμα να είναι και ηγέτιδες!

Καθημερινά, διαβάζουμε και ακούμε για μοναδικές γυναίκες που κατακτούν κορυφές στις οποίες πιστεύαμε πως το αντρικό φύλο έχει την πρωτοκαθεδρία ή ακόμα και την αποκλειστικότητα. Ήδη αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, στον κόσμο υπάρχουν 10 γυναίκες αρχηγοί κρατών και μπορείτε να διαβάσετε για αυτές στο σημερινό άρθρο της Βίκυς Τσαμπάζη στην σελίδα της πολιτικής.

Σε όλες τις γυναίκες του κόσμου, σε εκείνες που έζησαν κάποτε, σε εκείνες που ζούν σήμερα, σε εκείνες που θα ζήσουν αύριο…χρωστάμε πολλά. Τους χρωστάμε το θαύμα της ύπαρξης. Τους χρωστάμε την αγάπη της μάνας, την όμορφη ζάλη ενός μεγάλου έρωτα, την στοργή της συζύγου, τις μοναδικές στιγμές που σημαδεύουν τη ζωή ενός άνδρα και φυσικά τους χρωστάμε ότι κάθε μέρα αλλάζουν τον κόσμο και τον καθένα μας ξεχωριστά, με τον δικό τους τρόπο. 

Σε όλες χρωστάμε πολλά και όλες τις τιμάμε, σήμερα όμως, θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω αυτό το άρθρο σε μια από όλες εκείνες που η ύπαρξη τους πραγματικά έκανε την διαφορά και άλλαξε την ροή της παγκόσμιας ιστορίας.

Κατά την δεκαετία του ‘50 στην πολιτεία της Αλαμπάμα των ΗΠΑ, η πολιτική φυλετικού διαχωρισμού, απαιτούσε από τους έγχρωμους πολίτες να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν την θέση τους στους λευκούς επιβάτες. Την 1η Δεκεμβρίου 1955, στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, μια έγχρωμη μοδίστρα, αρνήθηκε να παραχωρήσει την θέση της σε έναν λευκό, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να καταδικαστεί σε πρόστιμο 14 δολαρίων για παραβίαση των νόμων περί φυλετικού διαχωρισμού. Εκείνη την στιγμή ξεκίνησε ένα κύμα γεγονότων που συγκλόνισαν την Αμερική. Επί 381 ημέρες οι έγχρωμοι πολίτες της Αμερικής, δεν χρησιμοποιούσαν τα λεωφορεία, με αποτέλεσμα το σύστημα μεταφορών να υποστεί τεράστια οικονομική ζημιά. Τελικά, στις 13 Νοεμβρίου του 1956, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε πως οι νόμοι φυλετικού διαχωρισμού ήταν αντισυνταγματικοί. Την επόμενη ημέρα εκείνη η μοδίστρα, ανέβηκε στο λεωφορείο συνοδευόμενη από έναν άνδρα και κάθισε στην πρώτη θέση, χωρίς να την κατεβάσει κανείς. 
Ο άνδρας που ήταν μαζί της ήταν ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ενώ η γυναίκα που σήκωσε το ανάστημα της και άλλαξε κυριολεκτικά την ιστορία, ήταν η Ρόζα Πάρκς. 
Μια ασήμαντη μοδίστρα στην Αλαμπάμα…

Όταν την ρώτησαν, είπε: 
«Όλοι λένε ότι δεν άφησα τη θέση μου, επειδή ήμουν κουρασμένη, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν κουρασμένη σωματικά (…) είχα κουραστεί να υποχωρώ»....

Η Ρόζα Πάρκς τιμήθηκε το 1996 με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας και το 1999 με το Χρυσό Μετάλλιο του Κονγκρέσου των ΗΠΑ για τον αγώνα της κατά του ρατσισμού. 
Όταν το 2005 πέθανε, έγινε η πρώτη γυναίκα της οποίας η σορός τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στην Ροτόντα του Αμερικανικού Καπιτωλίου στην Ουάσινγκτον…