Ένας υπέροχος άνθρωπος...
Κωνσταντίνος Μπιθυμήτρης
Σήμερα τα ξημερώματα, σταμάτησε να χτυπάει μια όμορφη καρδιά.
Ένας υπέροχος άνθρωπος, ο Ανδρέας Μανταδάκης, φίλος, αδερφός, πατέρας, σύζυγος, έφυγε ήσυχα από τη ζωή μετά από πολυήμερη νοσηλεία.
Το αγαπημένο μας «παλιόπαιδο» πάλεψε γενναία, μας δίδαξε δύναμη και αισιοδοξία, άγγιξε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις ζωές όλων όσων είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.
Από το Ντίσελντορφ της Γερμανίας όπου γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1967 και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του και τις φτωχογειτονιές του Ταύρου όπου μεγάλωσε και τον αγάπησε, μέχρι την επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση του, όλα ήταν ένα τσιγάρο δρόμος για τον Ανδρέα.
Αγωνίστηκε, πάλεψε και τα κατάφερε, να φτιάξει μια όμορφη οικογένεια, να χτίσει μια επιτυχημένη καριέρα και να γίνει ένας από τους πιο αγαπητούς ανθρώπους στην πόλη μας.
Κανείς δεν έχει να πεί ούτε μισή άσχημη κουβέντα για τον Ανδρέα, όπως άλλωστε κι ο ίδιος δεν είχε ποτέ να πεί κάτι άσχημο για κάποιον.
Ακόμα κι εκείνους που τον στενοχώρησαν, τους αντιμετώπιζε πάντα με σεβασμό και μια θετική στάση.
Είχε την δική του κοσμοθεωρία, ένα μείγμα ανεμελιάς και ωριμότητας που τον έκανε μοναδικό.
Ελεύθερος πάντα, δεν μπήκε σε καλούπια και περιορισμούς, καταφέρνοντας όμως παράλληλα να είναι αφοσιωμένος οικογενειάρχης, επιτυχημένος επαγγελματίας και έμπιστος φίλος.
Κατάφερνε με έναν τρόπο να είναι σοβαρός, χωρίς να είναι σοβαροφανής, κάτι που έκανε πολύ κόσμο να επιδιώκει να βρεθεί στην παρέα του και να περάσει λίγο χρόνο μαζί του και κάπως έτσι, μέσα σε μια στιγμή, έγινε κομμάτι της ζωής μας για πολλούς απο εμάς.
Για εμένα προσωπικά, ήταν παραπάνω από φίλος. Ήταν κάτι σαν μεγάλος αδερφός μου, που ενώ συχνά με παράσερνε σε όποια παλαβομάρα του κατέβαινε στο κεφάλι, από την άλλη ήταν πάντα εκεί να με κρατήσει μέσα στα πλαίσια της λογικής, να με επαναφέρει στην τάξη, να με συμβουλέψει, να με στηρίξει με κάθε τρόπο.
Ακόμα και χωρίς να χρειάζεται να πει ή να κάνει κάτι.
Όλοι γνωρίζουν την περιπέτεια της υγείας του Ανδρέα, όπως όλοι γνωρίζουν και το πως ο ίδιος αποφάσισε να την αντιμετωπίσει. Την μοιράστηκε με όλους, όπως μοιράστηκε και όλη την πορεία και τα συναισθήματα του, μέχρι το τέλος.
Με αισιοδοξία, με χαμόγελο, με την κρητική κουζουλάδα του.
Μέχρι και την τελευταία του στιγμή, λίγο πριν νοσηλευτεί για τελευταία φορά, ο Ανδρέας ρούφηξε κάθε σταγόνα ζωής που του δόθηκε, έζησε κάθε στιγμή αυτής της ζωής τόσο έντονα όσο ήθελε εκείνος, χάρηκε με κάθε μικρή κι αμελητέα χαρά, δίνοντας σε όλους μας ένα ισχυρό μάθημα και στην οικογένεια του λίγο παραπάνω χρόνο μαζί του.
Γιατί ο Ανδρέας κατάφερε να ανατρέψει τα προγνωστικά, κατάφερε να ζήσει πολύ παραπάνω από το προσδόκιμο της ασθένειας του και μέχρι λίγο πριν το τέλος, στάθηκε όρθιος και χαμογελαστός, ακριβώς εξαιτίας αυτής της μοναδικής του ικανότητας να μετατρέπει τα αρνητικά σε θετικά και να μην τα παρατάει ποτέ.
Ένα απο τα τελευταία μηνύματα που έλαβα από εκείνον, ενώ ήταν με την οικογένεια του και γιόρταζε το Πάσχα, έγραφε στο τέλος: «Είμαι ευτυχισμένος αδερφέ μου».
Αντιμέτωπος με την ασθένεια, ταλαιπωρημένος και έχοντας πλήρη επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασης του, με την προοπτική του θανάτου κοντά, δήλωνε ευτυχισμένος!
Αν δεν είναι αυτό ένα ισχυρό μάθημα ζωής, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι…
Για αυτό και η φράση «νικήθηκε από τον καρκίνο» δεν ταιριάζει εδώ.
Το μόνο που κατάφερε ο καρκίνος να πάρει από τον Ανδρέα, ήταν η τελευταία του ανάσα.
Όλες τις άλλες τις κράτησε και τις χάρισε ο ίδιος στον εαυτό του, την αγαπημένη του σύζυγο, την μονάκριβη κόρη του και τους αγαπημένους φίλους του.
Όχι, δεν νίκησε ο καρκίνος! Ο Ανδρέας νίκησε! Κι αυτό είναι σίγουρο πλέον.
Θα μου λείψεις αδερφέ. Ήδη μου λείπεις…
Όμως σου υπόσχομαι, πως σε λίγο καιρό, αφού πενθήσω την απώλεια σου, θα γιορτάζω κάθε μέρα τη ζωή σου. Θα συντροφεύω την ανάμνηση σου με ένα χαμόγελο, όπως αξίζει στις όμορφες αναμνήσεις που φτιάχνουμε με αγαπημένους ανθρώπους.
Δεν σε αποχαιρετώ, επειδή δεν χρειάζεται. Δεν θα λείψεις ποτέ από την σκέψη μου.
Καλή αντάμωση αγαπημένο μου παλιόπαιδο…
“Γεννέθλια” του Στέλιου Μπικάκη, σε εκτέλεση Νότη Σφακιανάκη
(Το αγαπημένο σου, παλιόπαιδο…)