EDITORIAL

Το highlight αυτής της εβδομάδας είναι πως οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες για την πορεία της πανδημίας στη χώρα. 
Το έχετε ξανακούσει αυτό, έτσι δεν είναι; Το ακούμε εδώ και καμιά πενηνταριά εβδομάδες. 

Νομίζω πως όλοι έχουμε κουραστεί, κοντεύει ένας χρόνος που μπαινοβγαίνουμε σε καραντίνες, έκτακτα μέτρα, απαγορεύσεις, μάσκες, κοινωνική αποστασιοποίηση, φόβο, αγωνία και ότι συνεπάγεται την αβεβαιότητα της κατάστασης. 

Στο σημερινό editorial, θέλω να συζητήσουμε λίγο τις ευθύνες. Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις. Και πως δεν υπάρχει η συλλογική ευθύνη, χωρίς την ατομική, αλλά και το ανάποδο. 

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Σημαίνει ότι πέρα από τα λάθη και τις παραλείψεις της πολιτείας υπάρχει και η ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη, να είναι προσεκτικός τόσο για την δική του προστασία, όσο και για των υπολοίπων. Σημαίνει επίσης, ότι πέρα από την ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη, υπάρχουν και τα λάθη και οι παραλείψεις της πολιτείας που δεν ευνοούν σε καμία περίπτωση την τήρηση της ατομικής ευθύνης του πολίτη.  

Έτσι, τελευταία βλέπουμε ένα πινγκ πονγκ. Η πολιτεία κουνάει το δάχτυλο στους πολίτες που δεν τηρούν τα μέτρα ασφάλειας και οι πολίτες κουνάνε το δάχτυλο στην πολιτεία που δεν έχει λάβει τις κατάλληλες πρόνοιες σε μια σειρά από θέματα, δημιουργώντας μια εικόνα αναξιοπιστίας στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου. 

Λοιπόν, μαζέψτε λίγο τα δάχτυλα κι ας οργανωθούμε λίγο γιατί θα πάει καλοκαίρι και θα είμαστε ακόμα σε καραντίνα. 

Είναι προφανές ότι η κούραση μας έχει κάνει όλους να χαλαρώνουμε τις άμυνες μας, να κάνουμε την παρασπονδία μας, να αποζητάμε λίγη παραπάνω ελευθερία από όση μπορούμε να έχουμε. Είναι επίσης προφανές ότι και η πολιτεία δεν τα έχει κάνει όλα σωστά, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του ανοίγματος της αγοράς για δυο εβδομάδες για να ξανακλείσει μετά από λίγο καιρό και με πολλά σημεία των μέτρων να είναι αμφισβητούμενα. 

Δεν είμαι ειδικός, αλλά εκείνο που βλέπω είναι πως η μέθοδος του «ακορντεόν» δεν αποδίδει. Ίσως ένα lockdown τύπου Μαρτίου 2020 να ήταν εξαρχής επιβεβλημένο έτσι ώστε να μην ανοιγοκλείνουμε με αυτό τον τρόπο που στοιχίζει εκτός από την ψυχολογία μας και σε ανθρώπινες ζωές. Και στον αντίποδα, αν κάναμε κι εμείς οι πολίτες λίγη υπομονή παραπάνω κι αν περιορίζαμε κι εμείς λίγο παραπάνω τον εαυτό μας, έστω και με αυτή την προσέγγιση-ημίμετρο, να είχαμε λίγο (ή πολύ) καλύτερα αποτελέσματα. 

Εκείνο που προσπαθώ να πώ εν τέλει, είναι πως η πολιτεία και οι πολίτες πρέπει επιτέλους να συνεργαστούν και να εμπιστευθούν ο ένας τον άλλο. Εκεί που τελειώνει η ευθύνη του ενός, αρχίζει η ευθύνη του άλλου και αντίστροφα. 

Πάμε λίγο από την αρχή λοιπόν, ο καθένας ατομικά, να δούμε που κάνουμε λάθος και να το πάρουμε αλλιώς. 

Αν δεν βρούμε την χρυσή τομή σε αυτή την άσκηση, οι επόμενες πολλές εβδομάδες, θα είναι κρίσιμες...