Τα κορίτσια που φεύγουν δεν είναι ποτέ μόνα
Κωνσταντίνος Μπιθυμήτρης
Στεκόταν κοιτώντας σαν χαμένη, μπερδεμένη, μπροστά σε μια έρημη πύλη.
Η ησυχία ήταν απόκοσμη και την φόβισε περισσότερο.
Τότε πρόσεξε πως δεν ήταν μόνη.
Δίπλα στην είσοδο, δυο κορίτσια ντυμένα στα λευκά, την κοιτούσαν χαμογελώντας σαν να την περίμεναν.
Έτσι φοβισμένη όπως την είδαν, πλησίασαν και την αγκάλιασαν για να την βοηθήσουν να ξεπεράσει τον φόβο και την σαστιμάρα της και να διαβεί την μεγάλη πύλη.
– Είσαι καλά; την ρώτησε η μια από τις δύο.
– Δεν ξέρω… ψέλλισε φοβισμένη ακόμα.
– Μη φοβάσαι. Είσαι ασφαλής τώρα. Της είπε η δεύτερη.
– Πού είμαι; Ρώτησε ξέπνοη.
– Ασφαλής. Έλα…πάμε μέσα.
– Γιατί συνέβη αυτό; ρώτησε με δάκρυα να ξεφεύγουν από τα μάτια της και να κυλούν στα μάγουλα της.
Οι δυο κοπέλες την κοίταξαν, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και η καθεμιά έπιασε από ένα χέρι της και της το κράτησαν σφιχτά και στοργικά.
– Κανείς δεν ξέρει… είπε η πιο μικρή από τις δύο.
– …………..
– Πονάς; την ρώτησε με ενδιαφέρον η άλλη.
– Όχι…δεν νιώθω τίποτα.
– Δεν θα ξαναπονέσεις ποτέ. Ηρέμησε τώρα.
– Οι γονείς μου; Τα αδέλφια μου;
– Θα έχουν ο ένας τον άλλον.
– Εγώ;
– Θα έχεις εμάς…
– Ναι, θα έχεις εμάς. Δεν είσαι μόνη. Πώς σε λένε;
– Γαρυφαλλιά…ψιθύρισε.
– Εγώ είμαι η Ελένη.
– Εγώ είμαι η Καρολάιν.
Την κρατούσαν ακόμα τρυφερά από τα χέρια κι εκείνη έσφιξε τα δικά τους, για να σιγουρευτεί πως δεν θα την αφήσουν. Σε μερικές στιγμές, έγιναν η οικογένεια της.
Γύρισαν κι οι τρείς και προχώρησαν προς το φως, περπάτησαν πιασμένες χέρι-χέρι μέχρι που έγιναν κι εκείνες φως.
Την ίδια στιγμή, πίσω στη Φολέγανδρο, λίγα λουλούδια πάνω σε ένα βράχο.
Στο Βέλο Κορινθίας, κόσμος με λευκά μπλουζάκια μαζεμένος έξω από μια εκκλησία στολισμένη με λευκά μπαλόνια, λευκές μπομπονιέρες και μια νύφη χωρίς γάμο...
Τα κορίτσια που φεύγουν δολοφονημένα, δεν είναι ποτέ μόνα στον προορισμό τους.
Όμως δεν έπρεπε να υπάρχουν δολοφονημένα κορίτσια…
Για την Ελένη, για την Καρολάιν, για την Γαρυφαλλιά και για κάθε κορίτσι που πέρασε μέσα από το σκοτάδι για να γίνει φως.
Όχι άλλη Ελένη, όχι άλλη Καρολάιν, όχι άλλη Γαρυφαλλιά… Ως εδώ!