Άνθρωποι με Α κεφαλαίο
Νίκος Κανέλλος
Σκύρος. Καλοκαίρι 2019. Περίπου 10 το βράδυ.
Εγώ: “Καλησπέρα γιατρέ και με συγχωρείτε για το προχωρημένο της ώρας. Η γυναίκα μου δεν είναι καλά, έχει διπλωθεί στα δύο από τον πόνο.”
Γιατρός: “Καλησπέρα σας, έχετε καλέσει στο κινητό μου και σε ώρα που δε βρίσκομαι στο ιατρείο. Δυστυχώς, δε θα μπορέσω να σας εξυπηρετήσω.”
Εγώ: “Μα γιατρέ, η κάρτα σας γράφει επάνω ότι κάνετε επισκέψεις κατ' οίκον. Σας τηλεφωνώ σε ώρα που δε δουλεύετε και κατανοώ απολύτως την κούραση σας. Αλλά είναι ο άθρωπος μου και δεν έχω να απευθυνθώ σε κανέναν άλλον ειδικό εδώ στο νησί.”
Γιατρός: “Αυτή την ώρα δεν επισκέπτομαι σπίτια και ως εκ τούτου δε μπορώ να σας βοηθήσω.”
Τελικά, με τη βοήθεια του πρώην Δημάρχου Σκύρου (δικηγόρος στο επάγγελμα), κ. Μίλτου Χατζηγιαννάκη, επιστρέψαμε εσπευσμένα στην Αθήνα την επόμενη, όπου η Ματίνα χειρουργήθηκε λίγο πριν η σκωληκοειδίτιδα σπάσει. Η διάγνωση έγινε στην Αθήνα.
Σκύρος. Καλοκαίρι 2021. 5 το απόγευμα.
Εγώ: “Γεια σας γιατρέ. Μπορείτε σας παρακαλώ να περάσετε από το σπίτι μας ή έστω να έρθουμε εμείς από το ιατρείο; Η μητέρα μου έχει έντονους πόνους στη μέση”.
Γιατρός: “Μα ρε παιδιά τώρα με καλείτε; Μόλις έφυγα από το ιατρείο. Δε μπορούσατε να με πάρετε το πρωί;”
Αυτή τη φορά της το έκλεισα. Με θυμό, απογοήτευση και αηδία. Και φυσικά έχοντας μεγαλύτερη αγωνία σε σχέση με πριν για το τι μέλλει γενέσθαι με τον άνθρωπο μου επάνω σε ένα (όχι και τόσο απομακρυσμένο) νησί.
Στην Ελλάδα του σήμερα έχουμε την ατυχία να συναναστρεφόμαστε καθημερινά με ανθρώπους απαθείς για τον συνάνθρωπο. Και δεν είναι ζήτημα τρόπων. Έχει χαθεί η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη και μια έννοια πολύτιμη που για πολλά χρόνια μας χαρακτήριζε σαν λαό: το φιλότιμο. Στη θέση τους; Η ανθρωποφαγία, το συμφέρον, η επιδειξιομανία. Και ξαφνικά έρχονται μερικές δύσκολες στιγμές για τη χώρα και το κοινωνικό σύνολο, όπως οι πυρκαγιές αυτής της περιόδου, που βλέπεις κάποιους λίγους να κινητοποιούνται, προκειμένου να προσφέρουν ανακούφιση και να δώσουν δύναμη στον πληττόμενο πολίτη και εργαζόμενο.
Από το “έφυγε από το ζωή προσφέροντας αθόρυβα σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη”, περάσαμε στον εκκωφαντικό “θόρυβο” των κοινωνικών δικτύων (να και ένα καλό τους) που μπορούν γρήγορα και αποτελεσματικά να “μεγαλώσουν” μία προσπάθεια.
Κουράστηκα να είμαι με τους “αθόρυβους” ήρωες. Είμαι με τον Κωνσταντίνο, τη Βίκυ, της Γεωργία, τη Ζαμπία, τον Αντώνη, τον Τάσο, τους unboxholics και πολλούς ακόμα Ανθρώπους με το “Α” κεφαλαίο.
Δράττομαι της ευκαιρίας να σας ζητήσω μέσα από αυτό το κείμενο να στηρίξετε κι εσείς τη συνεργασία του City Status με την ομάδα αλληλεγγύης “Γιορτές για όλους” προς όφελος των πληγέντων από τις πυρκαγιές. Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ.
Υ.Γ. Οι αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα και περιστατικά, είναι πέρα για πέρα αληθινές.