ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Πολλές φορές ένα ζευγάρι μετά από χρόνια κοινής συμβίωσης και έχοντας αποκτήσει παιδιά αποφασίζει να χωρίσει. Σε αυτή την περίπτωση, εκτός από τις όποιες πρακτικές ή συναισθηματικές δυσκολίες έχει αυτό για τους ίδιους τους συντρόφους, ανακύπτει και το θέμα της διαχείρισης του διαζυγίου σε σχέση με τα παιδιά. Η συνθήκη αυτή έχει πολλές προκλήσεις και απαιτεί καλούς χειρισμούς. 

«Ένας καλός γάμος είναι εξίσου δύσκολος με ένα καλό διαζύγιο», ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά. Το διαζύγιο των γονέων είναι συνήθως ένα «πλήγμα» για τα παιδιά τους και για αυτόν τον λόγο θα πρέπει να γίνονται προσεκτικοί χειρισμοί από την πλευρά των γονέων. Αρχικά οι γονείς θα πρέπει να μπορούν να υπερβούν τα δικά τους συναισθήματα για χάρη των παιδιών τους. Σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει συμφωνία ως προς πολλές πτυχές τους διαζυγίου, όπως για παράδειγμα το μοίρασμα της περιουσίας ή τον χρόνο που θα περνάει κάθε γονιός με τα παιδιά. Επιπλέον διαφωνίες προκύπτουν και ως προς την ίδια την απόφαση. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί ο ένας σύντροφος να μην επιθυμεί τη λύση του γάμου ενώ ο άλλος ναι και έτσι να προκύπτουν συγκρουσιακές καταστάσεις, οι οποίες μόνο ωφέλιμες δεν είναι για τα παιδιά. 

Εκεί θα πρέπει οι γονείς για χάρη των παιδιών τους να διαχειριστούν τα δικά τους συναισθήματα και να μην «φορτώνουν» τα παιδιά με ακόμα περισσότερη αγωνία και αναστάτωση από ότι ήδη έχουν. 

Αρχικά, τα παιδιά δεν είναι «φίλοι» των γονιών, ώστε εκείνοι να τους μοιράζονται σκέψεις ως προς την πρόθεση τους να χωρίσουν. Αν και εφόσον η απόφαση έχει παρθεί και είναι οριστική, τότε μόνο την ανακοινώνουν στα παιδιά με τον κατάλληλο τρόπο και λόγια, ανάλογα με την ηλικία τους. Επιπλέον οι γονείς έχουν να είναι πολύ προσεκτικοί στο ποιες πληροφορίες θα μεταφέρουν στα παιδιά τους, αποφεύγοντας τόσο να κατηγορούν ο ένας τον άλλον, όσο και να τα ενοχοποιούν. Μια τέτοια συνθήκη ενοχοποιεί από μόνο της τα παιδιά, τα οποία πολλές φορές αισθάνονται ότι τα ίδια συνετέλεσαν με κάποιο τρόπο στο διαζύγιο. Οι γονείς είναι καλό να επιτρέπουν στα παιδιά να εκφράσουν το όποιο συναίσθημα τους γεννηθεί και να μπορούν να το εμπεριέξουν. Ταυτόχρονα, να τους εξηγήσουν ότι η ευθύνη του χωρισμού δεν ανήκει σε καμία περίπτωση σε αυτά. Θα πρέπει να είναι διαθέσιμοι να απαντήσουν σε ερωτήσεις των παιδιών και να τα διαβεβαιώσουν ότι ως προς τον γονεικό τους ρόλο τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν. Είναι καλό μάλιστα, οι όποιες πρακτικές αλλαγές πρόκειται να συμβούν εξαιτίας του διαζυγίου, να ανακοινωθούν στα παιδιά, έτσι ώστε να μην βιώσουν ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια. 

Τα παιδιά δεν πρέπει για κανένα λόγο να νιώθουν ότι πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στους γονείς τους και να τους δημιουργούνται ενοχικά συναισθήματα επειδή θέλουν να περνούν χρόνο και με τους δύο. Αυτό είναι πιθανόν να συμβεί σε συγκρουσιακά διαζύγια, όπου το παιδί νιώθει ότι έχει «προδώσει» τον ένα γονιό, συνήθως αυτόν που δεν ήθελε το διαζύγιο ή που νιώθει το «θύμα», εάν αγαπάει και θέλει να περνάει χρόνο και με τον άλλο. Όποιες διαφορές και αν υπάρχουν μεταξύ των πρώην συντρόφων, για τα παιδιά είναι οι γονείς τους και έχουν δικαίωμα να μην νιώθουν ότι πρέπει αν διαλέξουν. Επίσης, οι γονείς δεν πρέπει να «χρησιμοποιούν» τα παιδιά για να ελέγξουν ή να πληγώσουν το πρώην σύντροφο. 

Ένα διαζύγιο πολλές φορές ενοχοποιεί και τους ίδιους τους γονείς προς τα παιδιά τους για το γεγονός ότι τα στεναχωρούν και τα δυσκολεύουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αλλάζουν συμπεριφορά απέναντι τους, να γίνονται πιο ελαστικοί και να τους κάνουν «τα χατίρια». Αυτή η αλλαγή στην συμπεριφορά των γονιών δεν είναι ωφέλιμη προς τα παιδιά καθώς τα μπερδεύει. Επιπλέον, οι γονείς πρέπει να βρίσκουν τρόπους να μπορούν να συνεργάζονται σε ό,τι αφορά στο παιδί με κύριο γνώμονα το δικό του καλό, εμπιστευόμενοι ο ένας τον άλλον ως προς τον γονεικό τους ρόλο. 

Το διαζύγιο, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Οι εμπλεκόμενοι χρειάζονται χρόνο να πενθήσουν και να προσαρμοστούν. Αν δοθεί χρόνος και κατάλληλη επεξεργασία όλες οι αρχικές δυσκολίες και προκλήσεις μπορούν να ξεπεραστούν.