ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Αναφερθήκαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, για τη σημασία των γονιών στην έγκαιρη διάγνωση των μαθησιακών δυσκολιών. Στο σημερινό μας άρθρο θα αναφερθούμε για το ρόλο των εκπαιδευτικών.

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι πολυσύνθετος. Από τη στιγμή που το παιδί θα πάει σχολείο ο εκπαιδευτικός οφείλει να έχει μια υποδειγματική συνεργασία με τους γονείς. Στον ατομικό φάκελο του κάθε μαθητή θα σημειώσει αναφορές για την ανάπτυξη του μαθητή που τυχόν οι γονείς έχουν παρατηρήσει καθώς και πιθανές ενέργειες που έχουν ήδη κάνει. Στη συνέχεια ο εκπαιδευτικός τόσο στο νηπιαγωγείο όσο και ιδιαίτερα στις πρώτες τάξεις σχηματίζει ο ίδιος προσωπική γνώμη για τη μαθησιακή πορεία του κάθε μαθητή και οφείλει να ενημερώνει συχνά τους γονείς του. Η εμπειρία του θα τον οδηγήσει στο να εντοπίσει τυχόν δυσκολίες, τυχόν παρεκκλίσεις από το μέσο αναμενόμενο όρο. Στην περίπτωση αυτή ενημερώνει τους γονείς και μαζί συναποφασίζουν τα επόμενα βήματα. Ο δάσκαλος δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει όλα τα θέματα ειδικής αγωγής. Αν και κατά τη γνώμη μας η υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει μια ουσιαστική επιμόρφωση όλων ανεξαιρέτως των εκπαιδευτικών σε θέματα ειδικής αγωγής θα βοηθούσε πολύ στην έγκαιρη διάγνωση και ως εκ τούτου στη βελτίωση της απόδοσης των μαθητών με δυσκολίες. Αντί για κάτι τέτοιο η πολιτεία φρόντισε να κλείσει εδώ και μια δεκαετία τα διδασκαλία με αποτέλεσμα η όποια επιμόρφωση στην ειδική αγωγή γίνεται με ατομική πρωτοβουλία και με το κόστος αποκλειστικά να βαραίνει τον εκπαιδευτικό. 

Όταν λοιπόν ο δάσκαλος στο νηπιαγωγείο ή στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, εντοπίσεις κάποιες δυσκολίες, αφού ενημερώσει τους γονείς του μαθητή, απευθύνονται μαζί στο δάσκαλο ειδικής αγωγής. Αυτός θα κάνει μια πρώτη αξιολόγηση στο μαθητή και θα προτείνει τα επόμενα βήματα που μπορεί να είναι μια εξατομικευμένη παρέμβαση στην τάξη και επανέλεγχος σε κάποιο διάστημα ή παραπομπή για περεταίρω διερεύνηση από το ΚΕΣΥ η κάποιο επίσημο αναγνωρισμένο ιατροπαιδαγωγικό κέντρο. Το ΚΕΣΥ( Κέντρο Συμβουλευτικής Υποστήριξης)  θα δώσει την τελική διάγνωση για το μαθητή και τις κατευθύνσεις για τις όποιες παρεμβάσεις θα ακολουθηθούν.

Είναι λογικό οι γονείς, όταν ο δάσκαλος της τάξης αναφέρει ότι εντοπίζει κάποια δυσκολία, να αγχώνονται, να στενοχωριούνται, να ανησυχούν αν το παιδί τους θα τα καταφέρει και πολλές φορές να αντιδρούν, να αρνούνται να αποδεχτούν το πρόβλημα, να ψάχνουν μια δικαιολογία πχ. στο σπίτι τα κάνει όλα μόνος-η, έτσι ήμουν κι εγώ και τα κατάφερα, είναι μικρός-η ακόμη και άλλες πολλές. Ο ρόλος του δασκάλου είναι να πείσει τους γονείς που αντιδρούν ότι ο σκοπός είναι κοινός, η βοήθεια του παιδιού. Και για να γίνει αυτό υπάρχουν δυο σημαντικές παράμετροι. Η αποδοχή από την πλευρά των γονιών και η συνεργασία μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων, γονιών, εκπαιδευτικών, ειδικών και βέβαια των ίδιων των μαθητών. Μόνο τότε τα αποτελέσματα θα είναι σημαντικά για το παιδί και θα μπορέσει, αν όχι να ξεπεράσει εντελώς τις όποιες  δυσκολίες έχει, να πετύχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για το ίδιο.