ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Στόλισαν και φέτος! Γέμισαν τα μπαλκόνια με φωτάκια που χορεύουν μέσα στη νύχτα. 

Κι έχουν ένα ρυθμό βρε παιδί μου, λες και σου γαργαλούν το πρόσωπο για να χαμογελάσεις.  

Ξεγελιέσαι και κοιτάς το πρόσωπό σου στο τζάμι, μήπως και το ξαναδείς μαλακό, απαλό και ήρεμο.  

Κάπου κάπου σου ξεφεύγουν οι ματιές στα αυτοκίνητα που περνούν στο δρόμο, σκέψεις πολλές.  

Τυχεροί όλοι αυτοί οι άνθρωποι, φόρεσαν τα γιορτινά τους και είναι καθ΄οδόν για να ανταμώσουν με οικογένειες και φίλους. 

Και ξανά το είδωλο σου στο τζάμι. 

Θαρρείς πως έπιασε ψιλή βροχούλα, σε ξεγέλασαν και σένα τα φωτάκια.  

Το έχουν αυτό τα φωτάκια, να μπερδεύουν τη βροχή με τα δάκρυα. 

Και οι σκέψεις όλο και δυναμώσουν, σαν τη βροχή στο πρόσωπό σου.  

Το δικό σου ρεβεγιόν, έστρωσε τραπέζι στο παράθυρο.  

Έβγαλες το κρυστάλλινο ποτήρι του κρασιού από τον μπουφέ, τάχα μου πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περνούν από το δρόμο, όλα τα αυτοκίνητα, είναι μαζί σου απόψε, σε ένα μεγάλο τραπέζι.  

Σε ένα τραπέζι με κοφτό τραπεζομάντηλο, προίκα της μαμάς. Πορσελάνινο σερβίτσιο με ρομαντικά λουλούδια, σπιτικές λιχουδιές που μοσχοβολούν σε όλο το σπίτι, πορτοκάλια με γαρύφαλλο έθιμο από τη γιαγιά.  Κάπου εκεί σαν οικοδέσποινα να καλωσορίζεις και να αγκαλιάζεις, να μη χορταίνεις να μοιράζεις  χαμόγελα…και να ακουγεται στο μαγνητόφωνο το Βάλς των Χαμένων Ονείρων. 

Το είδωλο ξανά στο τζάμι, ο δρόμος άδειασε και φώτισαν τα σπίτια παρέες και χαμόγελα. 

Έκλεισες το πορτατίφ που φώτιζε ελάχιστα το δωμάτιο, σκούπισες τα δάκρυα και κουκουλώθηκες στη φωλιά σου. 

Ένα γλυκό κλάμα, ακούστηκε από το διπλανό δωμάτιο. 

Πήρες στην αγκαλιά σου το πολυτιμότερό σου να το νανουρίσεις. 

Ένα της βλέμμα σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις, σου γλυκαίνει την καρδιά, η ψυχή σου δυναμώνει και οι σκέψεις γεμίζουν αισιοδοξία. 

Είναι εκείνο το απόσπασμα του Νίτσε που έρχεται στο μυαλό για να σου καταλαγιάσει τα δύσκολα συναισθήματα … «Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω. Κι από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους.» 

Όσο κι αν πιστεύεις πως η σκοτεινότερη ώρα είναι πριν την αυγή, πάντα ανατέλλει ο ζεστός και καλοσυνάτος ήλιος μας. 

«Καλά Χριστούγεννα μικρή μου», της ψιθύρισες. 

«Έχει ο Θεός και για εμάς»