ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Καθώς μεγαλώνουμε, η ζωή μοιάζει σαν πίστα σε βιντεοπαιχνίδι. Αν είσαι καλός ανυπομονείς να περάσεις στην επόμενη πίστα. Η κάθε πίστα έχει εμπόδια που καλείται κανείς να τα ξεπεράσει. Όταν παλεύει και τα ξεπερνά, η ικανοποίηση είναι απερίγραπτη. Εκεί το να συνεχίσει είναι μονόδρομος γιατί έχει ήδη ένα στόχο. Όταν δεν τα καταφέρνει, ματαιώνεται, θυμώνει και έρχεται αντιμέτωπος με επιλογές όπως «επιμένω», «παίρνω λίγο χρόνο και συνεχίζω», «σιγά μωρέ ένα παιχνίδι είναι…» ή «τα παρατάω». 
Εκεί πιθανό να τεθούν και πολλά άλλα ερωτήματα όπως «αν ζητήσω βοήθεια σημαίνει ότι είμαι αδύναμος;», «επιτρέπεται να αποτύχω;», «επιτρέπεται να το παρατήσω;», «το βαρέθηκα ή με δυσκολεύει και δεν αντέχω να χάσω;», «αν προσπαθήσω κι αποτύχω ξανά;», «θέλω πραγματικά να παίξω;». 

Ο τρόπος που απαντάει κανείς τα πιο πάνω ερωτήματα είναι αντίστοιχος με τον τρόπο που απαντάει τα ερωτήματα που θέτει η ζωή. Η στάση μας απέναντι στη ζωή αντικατοπτρίζεται ακόμα και στο πώς παίζουμε. Αν αναρωτηθεί κανείς πώς αντιμετωπίζει ένα απλό παιχνίδι, θα καταλάβει με τι όρους αντιμετωπίζει την ίδια του τη ζωή. Τα προχωρήματα εμπεριέχουν δυσκολίες. Αν ο φακός με τον οποίο φωτίζουμε τα προχωρήματα της ζωής μας είναι ο φακός των δυσκολιών, τότε εμείς οι ίδιοι αδικούμε αυτά για τα οποία παλέψαμε και καταφέραμε. Χαίρεται κανείς πραγματικά αυτά για τα οποία παλεύει και πετυχαίνει. Αυτά που του χαρίζονται, μπορεί να τα ευχαριστηθεί μόνο για λίγο. Δε θα του φτάνουν και θα θέλει ακόμα περισσότερα. 

Όταν οι γονείς στερούν τη δυνατότητα από τα παιδιά τους να προσπαθήσουν, να καταφέρουν και να πετύχουν αυτά που θέλουν, τότε τα παιδιά μαθαίνουν να ζητάνε έτοιμες λύσεις χωρίς κόπο. Μαθαίνουν να γκρινιάζουν και να ζητούν ακόμα περισσότερα.  Έτσι οι ίδιοι οι γονείς τους κλέβουν τη χαρά της επιτυχίας. Είναι σημαντικό να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τα ίδια τα παιδιά. Είναι ακόμα πιο σημαντικό να το ακούνε, «Σε εμπιστεύομαι!». 

«Σε εμπιστεύομαι! Μπορείς να περάσεις την πίστα! Θέλεις;!»