ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

5η ενότητα προβολών:

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2021, 21:00

Θερινός Κινηματογράφος Φλερύ

Poisonous Roses του Ahmed Fawzi Saleh (2018, 70 λεπτά, Αίγυπτος/ Γαλλία/ Κατάρ/ Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) 

Μέσα από τρεις διαφορετικές οπτικές και ποιητικές προσεγγίσεις βασισμένες σε προσωπικές εμπειρίες, η πέμπτη ενότητα προτείνει ταινίες που πραγματεύονται τη φύση των συνόρων, την ευαίσθητη μετακίνηση των σωμάτων και την αστάθεια των μεταβατικών καταστάσεων. Κάθε ταινία μας συνεπαίρνει σε ένα φυσικό και διανοητικό ταξίδι στις πολυπλοκότητες και τους περιορισμούς της μετακίνησης και του ανήκειν, της καταγωγής και της ενσωμάτωσης. 

Είσοδος ελεύθερη (ώρα προσέλευσης: 30 λεπτά πριν την έναρξη της προβολής).

Ceuta’s Gate  (στιγμιότυπο) της Randa Maroufi, 2019

Ceuta’s Gate της Randa Maroufi (2019, 19 λεπτά , Γαλλία/Μαρόκο)

Στα αραβικά και τα ισπανικά με αγγλικούς και ελληνικούς υπότιτλους.

Η ταινία Ceuta’s Gate αποτελείται από μια σειρά ανακατασκευασμένων καταστάσεων βασισμένων στην παρατήρηση των συνόρων της Θέουτα, ενός ισπανικού θύλακα στο Βόρειο Μαρόκο. Το σύνορο είναι το σκηνικό μιας σφοδρής διακίνησης μεταποιημένων προϊόντων που πωλούνται σε μειωμένες τιμές. Εκεί εργάζονται χιλιάδες άνθρωποι. Η ταινία παρουσιάζει το «χορογραφία» αυτών των ατόμων γύρω από το σύνορο και μαρτυράει τη δυναμική της κίνησης, την οπτική αποτύπωση της διαδρομής και τις χαρακτηριστικές καταστάσεις της αναμονής. 

Randa Maroufi (γενν. 1987 στην Καζαμπλάνκα, Μαρόκο, ζει στο Παρίσι της Γαλλίας.)

Απόφοιτος Καλών Τεχνών από την Τετουάν (Μαρόκο), την Ανζέρ (Γαλλία) και το κέντρο τεχνών Le Fresnoy (Γαλλία), η Randa Maroufi ανήκει σε εκείνη τη γενιά που μεγάλωσε σε μία εποχή αφοσιωμένη στην εικόνα. Τις συλλέγει με τόσο ζήλο όση και καχυποψία, αμφισβητώντας συνεχώς την αλήθεια που φέρουν. Προτιμάει να θέτει τις διφορούμενες μυθοπλασίες της στην υπηρεσία της πραγματικότητας και το πεδίο του πειραματισμού της περιλαμβάνει την ενασχόληση με το δημόσιο χώρο και τα έμφυλα ζητήματα, μέσα από τα οποία υπογραμμίζει τους ιδρυτικούς μηχανισμούς.

Pre-Image (Blind as the Mother Tongue) του Hiwa K (2017, 18 λεπτά, Γερμανία/Ελλάδα)

Pre-Image (Blind as the Mother Tongue) του Hiwa K (2017, 18 λεπτά, Γερμανία/Ελλάδα)

Στα αγγλικά με ελληνικούς και αραβικούς υπότιτλους.

Ως μέλος της μεταναστευτικής γενιάς που ταξίδεψε παράνομα περπατώντας  από το Ιρακινό Κουρδιστάν στην Ευρώπη, το Mirror του Hiwa K προσομοιώνει μία περιπατητική εμπειρία σε ξένα εδάφη. Με ένα «αντικείμενο-γλυπτό» φτιαγμένο από ξύλο και καθρέπτες μηχανής να ισορροπεί στη μύτη του, ο Hiwa K επιχειρεί να βρει τον δρόμο του. Οι κλεφτές ματιές στο ευρύτερο περιβάλλον, αυτές που χαρακτηριστικά ονομάζει «προ-εικόνες» και αποτελούν θραύσματα ενός συναρμολογούμενου μέλλοντος, δεν μας αφήνουν άλλη επιλογή από το να κοιτάμε ψηλά.

Hiwa K (γενν. 1975 στη Σουλεϊμανίγια, Ιρακινό Κουρδιστάν, ζει στο Βερολίνο, Γερμανία.)

Τα έργα του ξεφεύγουν από την κανονιστική αισθητική, δίνοντας τη δυνατότητα ενός άλλου παλμού σε φωνητικές φόρμες, προφορικές ιστορίες, τρόπους συνάντησης και πολιτικές καταστάσεις. Το αποθετήριο των αναφορών του αποτελείται από ιστορίες που αφηγούνται μέλη της οικογένειας του και φίλοι, καταστάσεις, καθώς και καθημερινές μορφές που είναι προϊόντα ρεαλισμού  και αναγκαιότητας. Πολλά από τα έργα του έχουν ισχυρή συλλογική και συμμετοχική διάσταση και εκφράζουν την έννοια της απόκτησης γνώσης όχι δογματικά, αλλά από την καθημερινή εμπειρία.

Ο πιο μακρύς δρόμος της Μαριάννας Οικονόμου (2015, 74 λεπτά, Ελλάδα)

Στα αραβικά, κουρδικά και ελληνικά με αγγλικούς και ελληνικούς υπότιτλους.

Γυρισμένη στο ελληνικό Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων και σε μία αίθουσα δικαστηρίου, η ταινία Ο πιο μακρύς δρόμος ακολουθεί τις ιστορίες του Alsaleh από τη Συρία και του Jasim από το Ιράκ, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για παράνομη διακίνηση μεταναστών. Μέσω των τηλεφωνικών συζητήσεων των νέων με τους γονείς τους στη Μέση Ανατολή, τα τραγικά γεγονότα του πολέμου εισέρχονται στο κατάστημα κράτησης και εντείνουν το άγχος των αγοριών ενόσω η ημερομηνία της δίκης πλησιάζει. Ο φόβος τους κλιμακώνεται καθώς συνειδητοποιούν πως είναι αδύνατον να πείσουν το ελληνικό δικαστήριο για την αθωότητα τους και πως μπορεί εύκολα να καταδικαστούν σε 25 χρόνια φυλάκισης. Εστιάζοντας στη φιλία τους και το ανθρώπινο πρόσωπο του εγκλεισμού και του πολέμου, η ταινία αποκαλύπτει μία άγνωστη πλευρά του προσφυγικού ζητήματος και της αδιέξοδης κατάστασης στην οποία βρίσκονται πολλά ανήλικα άτομα.

Μαριάννα Οικονόμου (αυτό το διάστημα ζει στην Αθήνα.)

Σπούδασε ανθρωπολογία, φωτορεπορτάζ, και παραγωγή ταινιών στο Λονδίνο. Από το 2000, με το ενδιαφέρον της στραμμένο σε κοινωνικά ζητήματα και ανθρώπινες ιστορίες, σκηνοθετεί και παράγει ντοκιμαντέρ και ανεξάρτητες ταινίες ελληνικής παραγωγής και συμπαραγωγής με ευρωπαϊκούς ραδιοτηλεοπτικούς φορείς όπως τους BBC, ARTE και YLE. Οι ταινίες της, συμπεριλαμβανομένης της διεθνώς βραβευμένης Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες, έχουν συμμετάσχει σε πλήθος διεθνών φεστιβάλ. Η ίδια είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου και πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικού Ντοκιμαντέρ. 

Online Αλληλογραφίες:

Τα διάφορα ζητήματα που θίγονται σε κάθε ταινία γίνονται η αφετηρία για τις Αλληλογραφίες, έναν πολυφωνικό διάλογο που περιλαμβάνει αναθέσεις κειμένων, οπτικών / ηχητικών δοκιμίων και διαδικτυακών συζητήσεων.

Η επιμελήτρια Delphine Leccas και η locus athens προσκάλεσαν την ακαδημαϊκό και σκηνοθέτιδα Αργυρώ Νικολάου και τον κριτικό τέχνης και κινηματογράφου Nicolas Feodoroff να γράψουν κείμενα με αφορμή τη συγκεκριμένη ενότητα ταινιών.

*Δυστυχώς, ήταν παράδεισος

Πρόγραμμα συλλογικού σινεμά Επιμέλεια: Delphine Leccas

και online εκδόσεων Επιμέλεια: Delphine Leccas & locus athens

Περισσότερα θα ανακοινώνονται σταδιακά στην ιστοσελίδα: https://tavros.space

(*Δυστυχώς, Ήταν Παράδεισος: μια ποιητική συλλογή του Mahmoud Darwish)

Με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ, του Goethe-Institut Athen και υπό την αιγίδα του Δήμου Μοσχάτου-Ταύρου. Σε συνεργασία με τον οργανισμό ΑΙΝ.