ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η  Eurovision  είναι ένας θεσμός που καθιερώθηκε και που εμπνευστής και δημιουργός της, ήταν το ΝΑΤΟ.
Συγκεκριμένα, η ιδέα να δημιουργηθεί ένα μουσικό φεστιβάλ, ήταν του ΝΑΤΟ, που θα λέγονταν Εurovision και θα ξεκινούσε το Μάιο του 1956, με διοργανωτή την Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοτηλεοπτικών Προγραμμάτων EBU( European Broadcasting Union) με έδρα τη Γενεύη. 

Ο στόχος ήταν η μουσική συγκέντρωση ευρωπαϊκών λαών,  που είχαν πληγεί από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Σύνθημά της Εurovision ήταν «η μουσική ενώνει».
Είναι όμως έτσι;

Την πρώτη χρονιά, το Μάιο του 1956 στο Λουγκάνο της Ελβετίας, συμμετείχαν εφτά ευρωπαϊκές χώρες: οι κάτω χώρες, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Δυτική Γερμανία, η Γαλλία, το Λουξεμβούργο και Ιταλία.
Τα επόμενα έτη, ο αριθμός αυξήθηκε και σήμερα έχουμε φτάσει τις 43 χώρες, ανάμεσά τους υπάρχουν χώρες που δεν είναι καν ευρωπαϊκές όπως, Ισραήλ, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν και από το 2015 Αυστραλία.

Οι κανόνες της EBU για τη Eurovision είναι απλοί.
Ωστόσο, γεννούν απορίες και αμφιβολίες.
Η κάθε χώρα, ψηφίζει το αγαπημένο της τραγούδι.
Η ψηφοφορία όμως, άλλα δείχνει. Καθώς οι χώρες που μοιράζονται κοινή γλώσσα ή πολιτισμό, ψηφίζονται μεταξύ τους. Συνεπώς μιλάμε για συμμαχίες και μπλοκ μεταξύ χωρών.

Αλλά ας αφήσουμε την ψηφοφορία και ας έρθουμε στο «Η μουσική ενώνει».

Η μουσική ενώνει όταν μέσω της μουσικής και του στίχου, κατανοούμε καλύτερα τον πολιτισμό, τις παραδόσεις, τις συνθήκες ζωής και την σκέψη των λαών, όλων των χωρών που συμμετέχουν.
Αυτό, σίγουρα ο καπιταλισμός δεν το επιτρέπει…
Αντιθέτως, παρατηρούμε μία φαντασμαγορική εκδήλωση που δεν προσφέρει εκπαιδευτική ψυχαγωγία βασισμένη στη μουσική των διαφόρων λαών, αλλά ένα show που βασίζεται στην απλοϊκή μουσική, φαντασμαγορικές χορογραφίες και ενδυματολογική επίδειξη.

Πολύ λιγότερο έχει να κάνει, με το τραγούδι, τις φωνητικές ικανότητες και γενικότερα τη μουσική μελωδία.
Απόδειξη της έκπτωσης του ευρωπαϊκού αυτού θεσμού, είναι η ύπαρξη ελάχιστων καλών ποιοτικά τραγουδιών που ακούστηκαν σε αυτόν το διαγωνισμό από την ίδρυσή του, χωρίς καμία επιβράβευση.
Αλλά ο σκοπός είναι άλλος….

Θα ήταν αφελής κανείς, αν όλα αυτά τα χρόνια δεν διέκρινε, το ότι όλη η διοργάνωση του θεσμού, εξυπηρετεί πολλές άλλες σκοπιμότητες.
Το ζητούμενο, δεν είναι «η νίκη», αλλά έχει ως απώτερο σκοπό να αυξήσει φιλικά συναισθήματα μεταξύ συμμάχων ή να μειώσει το γόητρο κάποιας χώρας  τιμωρώντας την για το οτιδήποτε (Ρωσία, Ουκρανία, Ισραήλ κ.α.). 
Η  ύπαρξη αυτών των διακρίσεων, εξυπηρετεί βασικά έναν άτυπο εθνικισμό, που έχει πολλές φορές, πολλές πλευρές όπως κοινωνικές, οικονομικές ,πολιτικές αλλά και πνευματικές.
Η πνευματική στόχευση στηρίζεται στην προβολή του νεοπαγανιστικού μοντέλου που προτείνει η νέα τάξη πραγμάτων.
Για την εδραίωση σατανικών προτύπων (κερασφόροι χορευτές και τραγουδιστές, φωτεινά σύμβολα που παραπέμπουν σε σκοτεινές δυνάμεις, πεντάλφες και μάτια).
Είναι κρίμα, που ο θεσμός αυτός, υπάρχει για να προβάλει απόψεις μιας κάστας ανθρώπων, που εργάζονται για την αποδόμηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού και κάθε δημοκρατικής κοινωνίας.