EDITORIAL

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω απόψεις για ένα θέμα που οι περισσότεροι το προσεγγίζουν με επιπολαιότητα και προκατάληψη.

Ο γάμος μεταξύ των ομόφυλων ζευγαριών είναι προ των πυλών, φέρνοντας και την Ελλάδα (με μεγάλη καθυστέρηση) στην λίστα των χωρών που αποφάσισαν και επίσημα να αναγνωρίσουν το δικαίωμα σε ανθρώπους του ίδιου φύλου, να αγαπιούνται, να μοιράζονται την ζωή τους και να κάνουν οικογένεια αναγνωρισμένη απο το επίσημο κράτος.

Μισό…

Σε βλέπω εσένα στο βάθος που με κοιτάς περίεργα γιατί θίχτηκε μέσα σου ο ανδρισμός του Νεοέλληνα επειδής «αυτά τα καραγκιοζιλίκια μας ρεζιλεύουν, εμάς τον λαό που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλη την Ευρώπη και που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν οι πιο γαμάτοι από όλους τους λαούς κλπ». Οκ, εσύ δεν χρειάζεται να το διαβάσεις αυτό το άρθρο, μπορείς όμως να διαβάσεις μια σειρά από κείμενα που θα σε ενημερώσουν ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ήταν αρκετά πιο προοδευτικοί από τους σημερινούς δυτικούς πολιτισμούς, καθώς δεν αντιμετώπιζαν την ομοφυλοφιλική σχέση ως καταπάτηση των κοινωνικών συμβάσεων, ούτε σαν κοινωνικό αναγνωριστικό, όπως κάνουν οι «λαμπροί» απόγονοι τους...

Αν συνεχίζεις να είσαι εδώ έχοντας διαβάσει την προηγούμενη παράγραφο, ας δούμε λίγο την πραγματικότητα στην σημερινή κοινωνία. Ένα καθόλου αμελητέο ποσοστό συμπολιτών μας, αγαπούν άτομα του ίδιου φύλου. Κι ενώ αυτό σε άλλες εποχές θα ήταν ένα χαρακτηριστικό που θα τους έθετε στο περιθώριο της κοινωνίας μας, αυτή η κοινωνία έχει καταφέρει να κάνει πολλά σημαντικά βήματα από τότε. Ιδιαίτερα δε στην Ευρώπη αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, η κοινωνική ισότητα για τα ομόφυλα ζευγάρια θεωρείται εδώ και χρόνια δεδομένη. Στην Ελλάδα όμως του 2024, δυστυχώς η πλειοψηφία των πολιτών μιλάει για ισότητα στην κοινωνία, όμως εννοεί «ισότητα μεταξύ εκείνων που φέρουν τα ίδια χαρακτηριστικά», αναφερόμενοι σε χαρακτηριστικά που δεν ξεφεύγουν από τα κοινωνικά στερεότυπα άλλων δεκαετιών και που δυστυχώς, κάθε άλλο παρά συμβατά με την πρόοδο και την ισότητα είναι.

Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που αντί να κουβεντιάσει για την ένδεια πολιτικού λόγου από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κουβεντιάζει απαξιωτικά για το ποιόν επέλεξε να αγαπήσει. Είναι οι ίδιοι που αγανακτούν με κάποιον που πάρκαρε το αυτοκίνητο του σε μια θέση για ΑμεΑ, αλλά ταυτόχρονα λένε στον κολλητό «άντε βρε ανάπηρε!» χρησιμοποιώντας την αναπηρία ως απαξιωτικό χαρακτηρισμό.
Από αυτή την κοινωνία λοιπόν, περιμένουμε να αντιληφθεί την έννοια της ισότητας και της ισονομίας.

Προς λύπη των θιασωτών τέτοιων αναχρονιστικών αντιλήψεων και συμπεριφορών, το υγιές μέρος της κοινωνίας, στο οποίο ανήκουμε ακόμα κι εμείς που δεν είμαστε ομοφυλόφιλοι, αντιλαμβάνεται την ισότητα ως αυτό που πραγματικά είναι και επιθυμεί τα ομόφυλα ζευγάρια να έχουν αντίστοιχα δικαιώματα με όλα τα υπόλοιπα ζευγάρια, με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Η αληθινή αγάπη, είναι πραγματική ευλογία, είτε είναι μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, είτε μεταξύ δύο ανδρών ή μεταξύ δύο γυναικών. Η αληθινή αγάπη κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους και εγώ προσωπικά θέλω να βλέπω πολλούς περισσότερους ανθρώπους ευτυχισμένους και πολύ λιγότερους καταπιεσμένους.

Επειδή όμως υπάρχει και το άλλο, το θέμα της τεκνοθεσίας, το οποίο επίσης πολλοί προσεγγίζουν με πολύ μεγάλη επιπολαιότητα αλλά και με προκατάληψη, οφείλουμε να το δούμε κι αυτό.

Δεν θα κρύψω ότι ειδικά εκεί προβληματίστηκα και σε ένα μεγάλο βαθμό, χρειάστηκε να παλέψω με τις δικές μου προκαταλήψεις και με τα δικά μου στερεότυπα, με εκείνα που δεν είχα καταφέρει (κι ακόμα δεν έχω καταφέρει εντελώς) να αποβάλλω.

Γιατί όσο μεγάλη σημασία έχει το να είναι δυο άνθρωποι που αγαπιούνται ευτυχισμένοι, άλλο τόσο σημασία έχει να το καταφέρνουν χωρίς να δημιουργούν πρόβλημα ή να κάνουν κάποιον άλλο δυστυχισμένο. Ένα παιδί στην προκειμένη…

Η πρώτη μου (αντανακλαστική) προσέγγιση ήταν: Οκ με τον γάμο, αλλά όχι και να μεγαλώσουν ένα παιδί. Τι προσλαμβάνουσες θα έχει αυτό το παιδί και πως θα κάνει τις δικές του επιλογές, αν μεγαλώσει σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον με δυο γονείς του ίδιου φύλου;

Στην συνέχεια όμως, αρνήθηκα να αρκεστώ σε αυτή την συλλογιστική (παρ’ όλο που μου φαινόταν ιδιαίτερα έξυπνη σαν τοποθέτηση…) και προσπάθησα να το παιδέψω λίγο ακόμα.
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως, όλα τα παιδιά που κάποια στιγμή ανακάλυψαν πως έλκονται ερωτικά από άτομα του ίδιου φύλου, μεγάλωσαν σε τυπικές οικογένειες, με προσλαμβάνουσες δηλαδή προς την αντίθετη κατεύθυνση, άρα (αναρωτήθηκα) μήπως δεν είναι αυτός ο παράγοντας που καθορίζει τις προσωπικές επιλογές;  Άλλωστε, ακόμα και σήμερα που μιλάμε, μόνο τυπικές οικογένειες υπάρχουν και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, τουλάχιστον στην Ελλάδα, που μόλις τώρα αποφάσισε να κάνει αυτό το βήμα.

Κι έπειτα, αν δεν είναι αυτός ο παράγοντας που καθορίζει πως θα εξελιχθεί η σεξουαλικότητα ενός εκάστου, τι είναι εκείνο που καθορίζει μια ευτυχισμένη οικογένεια; 
Αυτόματα απάντησα (όπως φαντάζομαι απαντάτε κι εσείς νοητά, διαβάζοντας το ερώτημα) η αγάπη και η φροντίδα.
Και ποιος λέει λοιπόν ότι δυο άνθρωποι, που μπορούν να αγαπήσουν ο ένας τον άλλο τόσο δυνατά, ώστε να ξεπεράσουν τις κοινωνικές συμβάσεις και το προσωπικό κόστος που υφίστανται συχνά, δεν είναι ικανοί να προσφέρουν την πολλή αγάπη και την φροντίδα που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει ευτυχισμένο;

(Ναι, οκ, εκτός από την εκκλησία εννοώ… Υπάρχει κάποιος άλλος που μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο; )

Και μετά (συνεχίζω τον συλλογισμό), αυτοί οι δύο άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να ξεπεράσουν τις κοινωνικές αντιξοότητες, αποφασίζοντας να υιοθετήσουν ένα παιδί για να το μεγαλώσουν μαζί, δεν παίρνουν μια συνειδητή απόφαση; Θα μπορούσε μάλιστα κάποιος, να αντιπαραβάλει αυτή την απόφαση, με την απόφαση ενός «τυπικού» (συγχωρήστε μου τον διαχωρισμό, για λόγους κατανόησης) ζευγαριού να τεκνοποιήσει και να ισχυριστεί πως τα «τυπικά» ζευγάρια, όχι σπάνια (όχι και πάντα βέβαια) τεκνοποιούν ως απότοκο μιας κοινωνικής συνθήκης που θέλει τους ανθρώπους μετά τον γάμο να αποκτούν και παιδιά. 
Μπορεί η απόφαση λοιπόν ενός ομόφυλου ζευγαριού να δώσει αγάπη και φροντίδα σε ένα παιδί, να είναι πιο συνειδητή και σταθμισμένη από εκείνη ενός «τυπικού» ζευγαριού; Πιθανώς. Πιθανώς και όχι.

Και με αυτούς τους συλλογισμούς κατέληξα, ότι η πολιτεία δεν οφείλει μόνο να θέσει όρους και προϋποθέσεις στην τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, αλλά να θέσει όρους και προϋποθέσεις στην τεκνοθεσία από οποιονδήποτε, με στόχο φυσικά την διασφάλισης μια υγιούς και ισορροπημένης ζωής σε όλα τα παιδιά.
Ας εστιάσουμε λοιπόν εκεί που πρέπει να εστιάσουμε. Όχι στο ποιος μπορεί και ποιος όχι, να υιοθετήσει ένα παιδί, αλλά στο ποιος είναι άξιος ή όχι να μεγαλώσει ένα παιδί.

Κι αυτό, για εμένα προσωπικά, δεν έχει να κάνει με το αν ένα ζευγάρι είναι ομόφυλο ή ετερόφυλο.
Υπάρχουν άξιοι κι ανάξιοι ετερόφυλοι γονείς, όπως θα υπάρχουν σίγουρα άξιοι κι ανάξιοι ομόφυλοι γονείς.
Εκεί να εστιάσουμε, γιατί αυτό είναι που έχει σημασία για την ζωή και το μέλλον κάθε παιδιού…