ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Η συνεργασία σχολείου-οικογένειας αναδεικνύεται ως ιδιαίτερα σημαντικός παράγοντας στην υγιή γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών. Η παραδοχή της σημαντικότητας της αποτελεσματικής συνεργασίας και της ουσιαστικής επικοινωνίας εκπαιδευτικών-γονέων θέτει ως αναγκαιότητα τη μελέτη του πολύπλευρου αυτού πεδίου και την κατανόηση των παραγόντων που τη διαμορφώνουν.

• Αποφόρτιση των παιδιών από τους ρόλους μικρά-μεγάλα. 

Αν υπάρχει αδερφάκι η μαμά να παίρνει το παιδί από το σχολείο χωρίς το μωρό στην αγκαλιά και να περνάει μισή ώρα της ημέρας της μόνη με το παιδί - δικό τους προσωπικό χρόνο.

• Να μην κυριαρχούν στο ενήλικο λόγο μας επιθετικοί προσδιορισμοί και ταμπέλες στα παιδιά.

Τα παιδιά φέρουν τους χαρακτηρισμούς και τους εκπληρώνουν προς ικανοποίηση των γονιών τους ή παγιώνουν μια συμπεριφορά τους. 

• Αποφεύγουμε τις επιβραβεύσεις και τις τιμωρίες.

Σκοπός είναι το παιδί να αντλεί ικανοποίηση από τον ίδιο του τον εαυτό και όχι από τον ενήλικα.

• Αποφεύγουμε τους χαρακτηρισμούς-δίπολα σωστό-λάθος.

Δεν μεταδίδουμε την ενήλικη ηθική στα παιδιά, το κάθε άτομο οικοδομεί το δικό του σύστημα αξιών. 

• Δεν επιβάλλουμε στα παιδιά να είναι ευγενικά, πρώτα είμαστε εμείς οι ίδιοι ευγενικοί απέναντι στο παιδί και στους ενήλικους. 

Το παιδί οικειο-ποιείται και κατανοεί λέξεις όπως ευχαριστώ, παρακαλώ, συγγνώμη όταν τις ακούει στο περιβάλλον του. 

• Ανακοινώνουμε εγκαίρως στο παιδί το πρόγραμμα της ημέρας της οικογένειας, ώστε να νιώθει ασφάλεια. 

Προωθούμε τη συμμετοχή του παιδιού στη διαμόρφωση του προγράμματος της οικογένειας, ώστε να νιώθει ότι και αυτό έχει λόγο στην καθημερινότητα της οικογένειας.

• Δίνουμε τον απαραίτητο χρόνο στο παιδί για να αυτοεξυπηρετηθεί.

Δεν το ντύνουμε, δεν το ταΐζουμε .Προωθούμε την αυτονομία του, του δίνουμε χρόνο χωρίς βιασύνη. 

• Κατονομάζουμε τα συναισθήματα του παιδιού και τα δικά μας για να μπορεί να τα αναγνωρίσει. 

Αντιλήψεις γονέων για τους μηχανισμούς της γονεϊκής εμπλοκής.

Το μοντέλο που προτείνεται από τους Hoover-Dempsey και Sandler (1995) επικεντρώνεται σε ψυχολογικές παραμέτρους που αφορούν τους γονείς και επηρεάζουν τις σχέσεις που αναπτύσσουν με το σχολείο.

• Η ενθάρρυνση του παιδιού κατά την εκτέλεση των σχολικών καθηκόντων.
• Το σύνολο των βασικών στρατηγικών και πρακτικών της γονεϊκής εμπλοκής.
• Η ενίσχυση της θετικής συμπεριφοράς του παιδιού από τους γονείς.
• Η παροχή εκπαίδευσης από τους γονείς προς το παιδί.

Η ενθάρρυνση και η υποστήριξη που δέχονται στην εκτέλεση των σχολικών τους καθηκόντων. Η συνεργασία σχολείου-οικογένειας έχει επίκεντρο τον μαθητή και αφορά όχι μόνο τη βελτίωση της σχολικής του επίδοσης και την αντιμετώπιση πιθανών προβλημάτων συμπεριφοράς αλλά την ενίσχυση της γονεϊκής εμπλοκής στη σχολική ζωή συνολικά. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, κρίνεται απαραίτητη η υιοθέτηση μιας ευρείας γκάμας πρακτικών από το σχολείο:

Η ενημέρωση χρειάζεται να πραγματοποιείται σε τακτά χρονικά διαστήματα καθ' όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς και να είναι αμφίδρομη, προσφέροντας τη δυνατότητα σε εκπαιδευτικούς και γονείς να αλληλοενημερωθούν για την εικόνα του παιδιού στο σχολείο και στο σπίτι. Μπορεί να πραγματοποιείται με ατομικές συναντήσεις, τηλεφωνική επαφή, ενημερωτικά σημειώματα.