ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Είναι καιρός τώρα που παρατηρώ συμπεριφορές…μεταξύ γονέων- παιδιών, εκπαιδευτικών-παιδιών, γονέων- εκπαιδευτικών, μεταξύ φίλων ή ακόμα και συνεργατών. Θα εστιάσω όμως στο εκπαιδευτικό κομμάτι ,το οποίο βιώνω πιο έντονα. 

Δεν είναι λίγες οι φορές που γονείς πηγαίνουν εξοργισμένοι στο δάσκαλο, κουνώντας του το δάχτυλο για μία συμπεριφορά ή ένα αποτέλεσμα…δεν είναι και λίγες οι φορές που κάποιος ΄ειδήμων¨ εκπαιδευτικός έχει τραυματίσει την ψυχή κάποιου παιδιού. Νομίζω ότι κοινός παρονομαστής είναι η έλλειψη βασικών αρχών.

Έχει τύχει να συναντήσω εκπαιδευτικό, στον οποίο γονέας έκανε φραγή κλήσεων για αδιανόητο λόγο. Ο γονέας αυτός έγραφε τις εκθέσεις του μαθητή και μάλιστα μέχρι το λύκειο. Ναι ,ναι, το λύκειο. Όταν αναφέρθηκε ευγενώς ότι δε θα επιτύχει το παιδί εάν δε μάθει το ίδιο να γράφει, όπως κι έγινε, ο γονέας τον απέκλεισε από κάθε επαφή…

Από την άλλη εκπαιδευτικός, σε τάξη με ανήσυχα παιδιά, μοίραζε ύβρεις και αποβολές ,διεκδικώντας μέσω του φόβου το σεβασμό της τάξης.

Αν δεν αντιληφθούμε οι γονείς ότι τα παιδιά μας είναι εν δυνάμει πολίτες και οι εκπαιδευτικοί ότι είμαστε το αμέσως επόμενο πρότυπο μετά τους γονείς, τότε δεν αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος το προβλήματος. Ζούμε σε ένα περιβάλλον που κανείς δεν έχει τον απαραίτητο σεβασμό προς το συνάνθρωπο και πολλές φορές ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Και πλέον αυτό δεν έχει αντίκτυπο μόνο στο σχολείο, αλλά το βλέπουμε και στο τρόπο οδήγησης, στην έλλειψη οικολογικής συνείδησης, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη του συνανθρώπου μας.

Αν λοιπόν μιλήσουμε με τον εκπαιδευτικό, αν κατανοήσουμε τις ανάγκες ενός παιδιού, αν προσπαθούμε να βοηθάμε άνευ όρων το συνάνθρωπο, σίγουρα θα δομηθεί μια κοινωνία σεβασμού και αλληλοκατανόησης…