EDITORIAL

Το θείο δράμα κορυφώνεται με την Σταύρωση και την Ταφή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η προσμονή της Ανάστασης γλυκαίνει τον ανθρώπινο πόνο.
 
Πόσοι απο εμάς αλήθεια δεν έχουν συχνά ταυτιστεί με το θείο Πάθος και πόσοι δεν έχουν ζητήσει την δική τους προσωπική Ανάσταση, ότι κι αν αυτό σημαίνει για τον καθένα προσωπικά; 
Ο ιδιαίτερα ηχηρός συμβολισμός για τον καθένα απο εμάς ατομικά, είναι αυτό που κάνει το ορθόδοξο Πάσχα, την πιο σημαντική ίσως γιορτή της Χριστιανοσύνης. 

Πόσοι απο εμάς δεν κουβαλούν καθημερινά έναν βαρύ σταυρό; 
- Μια μάνα που έχασε το παιδί της. 
- Ένας πατέρας που τα παιδιά του δεν θα τον δουν ξανά. 
- Ένα παιδί που παλεύει για την ζωή του στην μονάδα εντατικής θεραπείας. 
- Ένας Καρκινοπαθής που ταλαιπωρείται απο τις μακροχρόνιες θεραπείες του. 

Τόσοι άνθρωποι καθημερινά σηκώνουν τον σταυρό του μαρτυρίου του ο καθένας, με το μόνο που τους έχει απομείνει να είναι η προσμονή της Αναστάσεως, ό,τι κι αν είναι για τον καθένα αυτή η Ανάσταση. 
Πόνος, δάκρυα, απόγνωση, παραίτηση... 
Ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς για μια στιγμή, ζήτησε απο τον Πατέρα Του να μην του δώσει να πιεί αυτό το πικρό ποτήρι, λυγίζοντας στην ανθρώπινη υπόσταση Του. 

Τι χρειάζεται όμως η Ανάσταση αν δεν έχει προηγηθεί η Σταύρωση; 
Τι να το κάνει κάποιος το φως, αν όχι να φωτίσει το σκοτάδι; 

Η ζωή θα συνεχίσει να είναι μια διαρκής εναλλαγή απο Σταυρώσεις και Αναστάσεις γιατί έτσι πρέπει να είναι. 
Εκείνα που μας λαξεύουν την ψυχή πονούν, όμως το σκάλισμα είναι το αποδεικτικό στοιχείο που μένει να δείχνει απο που περάσαμε και που έχουμε φτάσει. 
Ας δεχτούμε λοιπόν την Σταύρωση μας ως δώρο, ως μέσον για να φτάσουμε στην Ανάσταση, αυτή που επιθυμεί ο καθένας.
Υπομονή και δύναμη λοιπόν, μέχρι την επόμενη Σταύρωση που θα μας οδηγήσει ξανά στην Ανάσταση. 

Καλή Ανάσταση και Ευτυχισμένο Πάσχα γεμάτο Αγάπη και Ελπίδα.