ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Έχουν γίνει ατελείωτες συζητήσεις για την πνευματική ένδεια της κοινωνίας μας, ιδιαίτερα στις γενιές που ακολούθησαν την Μεταπολίτευση.

Μεγάλη κουβέντα έχει γίνει και για την προσπάθεια που πρέπει να γίνει, ώστε να αλλάξει η γενική νοοτροπία συναλλαγής του πολίτη με τον πολιτικό ή/και το κράτος, έτσι ώστε να μπορέσουν κάποια στιγμή να αντιμετωπιστούν οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας που πράττει με γνώμονα το προσωπικό όφελος. Τον διορισμό, το φακελάκι, το ρουσφέτι, την συναλλαγή γενικότερα (με την κακή της έννοια προφανώς).

Γενιές Ελλήνων έμαθαν σε αυτό το μοτίβο. Πολίτες ψηφίζουν με γνώμονα τον διορισμό που τους έταξε ένας πολιτικός. Γιατροί θεραπεύουν με γνώμονα το ποσό που περιέχει το φακελάκι. Δημόσιοι υπάλληλοι επισπεύδουν ή καθυστερούν υποθέσεις με γνώμονα το «δωράκι» από τον ενδιαφερόμενο πολίτη ή σε κάποιες περιπτώσεις κατά πώς συμφέρει τον πολιτικό προϊστάμενο τους, στην εύνοια του οποίου ελπίζουν για ένα μελλοντικό αντάλλαγμα.

Έχουμε γίνει, τα τελευταία 50 χρόνια περισσότερο, μια κοινωνία ατελείωτης συναλλαγής με επίπτωση στην ηθική μας υπόσταση. 

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που θα πούν «Ωχ αδερφέ, τι τα ψειρίζεις, έτσι τα βρήκαμε, δεν τα κάναμε εμείς». Σε εκείνους δεν χρησιμεύει να απαντήσω, γιατί είναι οι πρώτοι που θα βουτήξουν την θέση κάποιου, την σειρά κάποιου άλλου, την ευκαιρία να επιπλεύσουν σαν φελλοί εις βάρος της κοινωνίας, ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβάνονται πλήρως. Μάλλον, ακριβώς επειδή δεν το αντιλαμβάνονται πλήρως, δεν χρησιμεύει να τους απαντήσω. Εκείνοι που το κάνουν συνειδητοποιημένα, τουλάχιστον έχουν την διακριτικότητα να σιωπούν έστω και εκ του πονηρού…

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, θα περίμενε κάποιος από το πολιτικό δυναμικό της χώρας και μάλιστα εκείνο που την διοικεί, να προσπαθήσει να ανατρέψει αυτό το περιβάλλον. Να το ανατρέψει, χτίζοντας πολίτες με κοινωνική συνείδηση, που θα κάνουν εκείνο που οφείλουν σαν πολίτες έναντι του κοινωνικού συνόλου, επειδή ξέρουν πως είναι το σωστό κι όχι επειδή θα πάρουν κάποιο αντάλλαγμα για αυτό.

Αλλά όχι. Προφανώς, βολεύει και θα βολεύει την εκάστοτε πολιτική ελίτ, να υπάρχει αυτή η σχέση αμοιβαίας συναλλαγής κι εξάρτησης και για αυτό πάντα αυτή η συναλλαγή θα ξεκινάει από τους πολιτικούς με τις ευλογίες και τα πλατιά χαμόγελα μιας μεγάλης μερίδας πολιτών. Πολύ μεγάλης, δυστυχώς…

150 € λοιπόν σε κάθε νέο που θα σπεύσει να εμβολιαστεί και το όφελος τριπλό:

Εμβολιασμός, ένα χαρτζιλίκι και ένα σεμινάριο κορυφής από τους καλύτερους στο είδος, για την «εμπορική» πλέον σχέση πολίτη-κράτους. Γιατί οι νέοι πρέπει να εκπαιδευτούν για να βγούν στην κοινωνία με τα χαρακτηριστικά που πρέπει, έτσι ώστε να ενσωματωθούν ομαλά. Να τους κάνουμε “γατόνια” που λένε!

Μην μας χαλάσουν και την πιάτσα….

Σημείωση: Ο συντάκτης αυτού του άρθρου είναι υπέρ των εμβολιασμών και εμβολιασμένος ήδη με την πρώτη δόση, σεβόμενος όμως και την βούληση όσων δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν. Το παρόν άρθρο, δεν αποτελεί κριτική για την πολιτική των εμβολιασμών. Αποτελεί κριτική για την πολιτική μιας ιδιότυπης “δωροδοκίας” των πολιτών και ειδικότερα των νέων, προκειμένου να εμβολιαστούν.