Στιγμές αποτυπωμένες με τον φακό του Χρήστου - Αριστοτέλη Φελούκα

Τρίτη 9 Μαρτίου 2021 08:00

Στιγμές αποτυπωμένες με τον φακό του Χρήστου - Αριστοτέλη Φελούκα

Αποτυπώνουμε τις στιγμές μας και τις αποθανατίζουμε με μια φωτογραφία ώστε να τις βλέπουμε με το πέρασμα του χρόνου και να χαμογελάμε, να θυμόμαστε ξανά τις ευχάριστες στιγμές. Μπορεί με τα χρόνια όλοι μας να έχουμε αλλάξει, ακόμα και ο χώρος ή τα αντικείμενα, αλλά η φωτογραφία παραμένει ίδια.

Η παρακάτω συνέντευξη είναι από έναν φωτογράφο καλλιτέχνη που δεν μένει στα στεγανά. Παρακολουθεί εικόνες, που ενώ σε όλους μας περνούν απαρατήρητες, έχουν να του προσφέρουν κάτι και διαβάζει τα μικρά γράμματα πίσω από αυτές, όπως χαρακτηριστικά μας λέει ο Χρήστος- Αριστοτέλης Φελούκας.

Μίλησέ μας λίγο για εσένα, που γεννήθηκες και που μεγάλωσες;

Γεννήθηκα στην Αθήνα το Μάιο του 1977, παιδί του κέντρου.  Εκεί που τα χρώματα και οι μυρωδιές ήταν έντονες και έχουν ριζώσει στην μνήμη μου και στην καρδιά μου.

Έχεις παρακολουθήσει κάποιες σπουδές ή είσαι αυτοδίδακτος;

Πάντα μου άρεσε η φωτογραφία. Έχω κάνει σπουδές, αρκετά σεμινάρια και πάντα παρακολουθώ εικόνες που έχουν να μου προσφέρουν κάτι. Σε μια εικόνα μου αρέσει να διαβάζω τα μικρά γράμματα πίσω από αυτήν.

Πότε ξεκίνησες να ενδιαφέρεσαι για την φωτογραφία;

Θυμάμαι τον εαυτό από μικρό να τραβάει εικόνες με ό,τι μηχανή υπήρχε στο χέρι μου. Από μηχανή μιας χρήσης ή με ένα κινητό!  Θυμάμαι φίλους σε διακοπές που βαριόντουσαν να με περιμένουν επειδή εγώ κάτι έβλεπα σε ένα δέντρο, σε μια καρέκλα, σε μια πόρτα.

Ποια ήταν η πρώτη σου φωτογραφική μηχανή και τι φωτογράφιζες όταν ξεκίνησες;

Η πρώτη μου μηχανή ήταν μια zenith του αδερφού μου που την έπαιρνα και προσπαθούσα να τραβήξω δειλά τις πρώτες μου εικόνες με φίλους, γνωστούς, τοπία και  ό,τι μου κέντριζε την προσοχή.

Μίλησέ μας για την πρώτη σου έκθεση και την ανταπόκριση που είχε στο κοινό;

Η πρώτη μου έκθεση ξεκίνησε από ένα αστείο.. Ένας καλός μου φίλος ήξερε το πάθος μου και την αγάπη μου. Γνώριζε ότι έχω ένα υλικό πολύ μεγάλο και μου έλεγε πάντα "κάνε κάτι μ’ αυτό" και εγώ απλά γέλαγα..  Ένα πρωί με πήρε τηλέφωνο μου και μου είπε "αααα την πρώτη Δεκέμβρη είναι τα εγκαίνια της έκθεσης σου!". Επειδή ήταν πολύ πρωί γέλασα, του έκλεισα το τηλέφωνο και μετά από αρκετές ημέρες μου ήρθε ανακοίνωση στο Facebook από  εφημερίδες που είχαν άρθρο για εμένα και την έκθεση! Τότε ξεκίνησαν δύο βδομάδες μέσα στο άγχος για να βρω υλικό και να εκτυπώσω… Η έκθεση έγινε σε έναν υπέροχο χώρο στο Ψυρρή στο Boo Art Cafe με την Αιγίδα του Δήμου Αθηναίων για την Υποστήριξη του Κέντρου Υποδοχής και Υποστήριξη Αστέγων και με την αμέριστη συμπαράσταση της τότε Προέδρου της κυρίας Ελένης Κατσούλ. Συγκεντρώσαμε τρόφιμα για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ δυνατή και ήταν κάτι που κάνει να χαμογελάω μέχρι σήμερα.  Θέλω να ευχαριστήσω το καλό μου φίλο τον Νικόλα Τσιλιβαράκο που με πίστεψε, που έτρεξε για εμένα ώστε να βρει χώρους,  χορηγούς και να στήσει όλη την επικοινωνία. Να μιλήσει με τον Δήμο Αθηναίων και μετά να με βάλει εμένα σε όλο αυτό.

Πως επιλέγεις  το περιβάλλον, την ατμόσφαιρα και τα αντικείμενα που θέλεις να φωτογραφίσεις;

Εξαρτάται... Αν κάτι μου τραβήξει την προσοχή θα σηκώσω την κάμερα και θα κάνω το κλικ. Το κλικ για εμένα εκείνη την ώρα είναι ότι αποθηκεύω τη στιγμή στο χρόνο με τις μυρωδιές, το συναίσθημα, το χρώμα.
Όταν κάνω πορτραίτο πάντα βλέπω το πρόσωπο και εκεί μου έρχονται εικόνες μέσα μου που θέλω να βγάλω. Μπορεί να μου πάρει 2 ώρες και 1000 κλικ επειδή το χέρι είναι λίγο πιο δεξιά από όσο το θέλω. Αλλά θα βγάλω πάντα αυτό που έχω σαν εικόνα στο κεφάλι μου …

Έχεις κάποια αγαπημένη εικόνα για την οποία θα ήθελες να μας μιλήσεις;

Με βάζεις να διαλέξω ανάμεσα στα παιδιά μου ? Ναι έχω αγαπημένες εικόνες. Η εικόνα με την καρέκλα (1) από ένα ταξίδι στην Χίο, σε ένα δρόμο μαγικό με υπέροχο φως που για εμένα όποτε την κοιτάω μου βγάζει από πίσω της μια ιστορία, έναν πόνο ένα συναίσθημα που απλά θέλω να το μεταφράζω. Μου έρχονται εικόνες πως έφτασε μέχρι εκεί, μου έρχονται στιγμές. Η εκείνη με το περιστέρι φαντάσου ένα απόγευμα σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου ήταν το παιχνίδι που έκαναν τα περιστέρια στο παράθυρο τα ζήλευα τα έβλεπα που πετούσαν από έξω κάθε φορά έβγαινα και τους έριχνα λίγο ψωμί λίγο φάει ήταν μια περίεργη σχέση ένα απόγευμα απλά μου έκανε την χάρη να πετάξει μπροστά μου δεν άντεξα σήκωσα το κινητό και έκανα το κλικ από τις αγαπημένες μου στιγμές που με βοήθησαν πολύ εκείνες τις μέρες (2)

(εικόνα 1)

(εικόνα 2)

Φυσικός ή τεχνητός φωτισμός; Ποιον προτιμάς;

Προτιμώ το φυσικό φως. Σπάνια βάζω φωτά δικά μου γιατί με μαγεύει το παιχνίδι των σκιών. Με μαγεύει που μπαίνω σε ένα χώρο και υπάρχει ο φυσικός φωτισμός που μπαίνει από τα παράθυρα, από μια χαραμάδα, από μια σχισμή.

Φωτογράφιση σε εσωτερικό χώρο ή εξωτερική φωτογράφιση;

Τι σου αρέσει; Προτιμώ τις εξωτερικές σε βουνά, θάλασσα και τα εγκαταλειμμένα κτίρια είναι τα μέρη που αγαπώ.

Επεξεργάζεσαι τις εικόνες σου; Αν ναι, περιέγραψε μας την τυπική διαδικασία που ακολουθείς.

Ναι εννοείται. Είναι μια περίεργη διαδικασία εκείνη την ώρα. Μου αρέσει το φυσικό αποτέλεσμα και πειράζω λίγο τους τόνους τις σκιές και σβήνω αυτά που πρέπει. Είναι και η άλλη μεριά που μπορεί να παίξω περισσότερο γιατί έχω στο μυαλό μου κάτι και πρέπει να βγει. Θα σου πω μια ιστορία:  (3) είμαι με ένα από τα μοντέλα μου που είναι σε λίγο περίεργη ψυχολογική κατάσταση. Κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης μιλάμε. Όταν γύρισα σπίτι άρχισα να θέλω να βγάλω έξω την ψυχή της και νομίζω το κατάφερα πολύ ώρα στο pc με επεξεργασία αλλά είναι εικόνα που εγώ είμαι υπερήφανος.

(εικόνα 3)

 Έχεις κάποιους αγαπημένους φωτογράφους; Μελετάς τη δουλειά σου;

Έχω αρκετούς φωτογράφους που αγαπάω τη δουλειά τους πραγματικά αλλά είμαι άνθρωπος που θα λατρέψω κάτι, όταν μου κάνει το μάτι να γυρίσω πίσω να ξαναδώ την εικόνα και να την μελετήσω. Μπορεί να είναι από περιοδικό, από Instagram,  από μια αφίσα η  από παντού.  Μια καλή εικόνα που μου αγγίζει την ψυχή.  Δεν χρειάζεται να είναι από κάποιο σπουδαίο όνομα.

Ποια είναι τα μελλοντικά πλάνα σου, σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος;

Καλή ερώτηση! Θέλω να ταξιδέψω στην Ινδία, στο Θιβέτ, στο Μάτσου Πίτσου στον Αμαζόνιο. Θέλω να ταξιδέψω σε περιοχές με διαφορετική κουλτούρα διαφορετικό πολιτισμό διαφορετικά χρώματα